Άτιτλο

Ναι, πέρασε λίγος καιρός. Αλλά τώρα είμαι εδώ. Και αυτό γιατί δε με άφησε η κόρη μου (η μεγάλη που με πήρε από Γαλάτσι στη Νέα Ιωνία με τα πόδια για να πάρουμε δώρο για τη γυναίκα μου) να απαντήσω σε ένα συμπαθέστατο νεαρό που ήθελε να υπογράψω για τα "Στρατόπεδα Συγκέντρωσης" των λαθρομεταναστών. Αν με άφηνε θα ήμασταν εκεί και θα συζητάγαμε ακόμα.

Φυσικά δε συμφωνώ με την αντίληψη της συγκέντρωσης σε ένα μέρος πολλών ανθρώπων για μεγάλο διάστημα. Σαν άνθρωπος το βρίσκω κακό, και σα στρατιωτικός το βρίσκω εγκληματικά επικίνδυνο (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα στη Νήσο Koje). Από την άλλη όμως όταν ακούω διαμαρτυρία για αυτό από ένα παλικάρι, επιτομή trendy νέου σύμφωνα με τις επιταγές του λάιφ στάιλ, εμφανίζεται στο μυαλό μου εικόνα ενός κροκόδειλου που κλαίει. Αυτό δε σημαίνει ότι αμφιβάλλω απαραιτητα για την ευγένεια του σκοπού του συγκεκριμένου νεαρού. Απλά ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζει φασίστα οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί του, τον θεωρεί εχθρό του και καλεί όλο το κόσμο να πολεμήσει "τους φασίστες", σε εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται αδύνατο να έχει κάτι καλό να πεί. Είναι σαν το υποτιθέμενο Κοράνι πρόσφατα. Οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι έδιωξαν τους πρόθυμους προστάτες τους. Με ένα απλό επιχείρημα. "Δεν σέβεστε τα χριστιανικά βιβλία, δε πιστεύετε στο Θεό, δεν έχετε καμμιά πίστη και έρχεστε να προστατέψετε τη δική μας;".

Έτσι λέω και εγώ. Εσύ μισείς όλους διαφωνούν μαζί σου και μου ζητάς να αγαπήσω κάποιους ανθρώπους; Γιατί; Επειδή μου λες εσύ οτι αυτό είναι το σωστό; Και ποιός είσαι εσύ; Αυτό είναι υποκρισία και χαζομάρα και φασισμός εδώ που τα λέμε.

Άμα θέλεις να βοηθήσεις αυτούς τους ανθρώπους φιλαράκο, και μια και καλείς τους πάντες σε ανταρσία κατά του συστήματος και επειδή φαντάζομαι πως δε σε πολυνοιάζει να παραβείς και λίγο το νόμο, γιατί δε πάς εκεί που κοιμούνται οι λαθρομετανάστες να βρείς ποιος Έλληνας η ξένος τους παίρνει τα λεφτά για το νοίκι, ποιος τους μοιράζει στα φανάρια κλπ. Άμα τον βρείς κάψε το αυτοκίνητο του, σπάστου το μαγαζί και κάνε τον μαύρο στο ξύλο. Όλοι μαζί σου θα είναι. Ακόμα και όλοι αυτοί που θα χάσουν το όποιο εισόδημα έχουν από αυτή τη θέση στο φανάρι, απλά και μόνο γιατί θα ξανακερδίσουν την αξιοπρέπεια τους.

Αν τώρα όλοι πραγματικά θέλαμε να λυθούν προβλήματα όπως η λαθρομετανάστευση απλά ένα πράγμα χρειάζεται. ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ! Απλό και από ότι φαίνεται για τη χώρα μας μάλλον αδύνατο. Γιατί; Μα απλά γιατί δε συμφέρει κανέναν. Αυτούς που κυβερνούν γιατί δε θα μπορούν να αυθαιρετούν. Οι κυβερνώμενοι γιατί δε θα μπορούν να εκμεταλεύονται την εξουσία για να παρακάμψουν το νόμο. Και φυσικά όσοι φωνάζουν γενικά, δεν το θέλουν γιατί αυτή η κατάσταση τους δίνει λόγω ύπαρξης.

Το είπε ο Κάλβος 200 χρόνια πριν... Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Όπως φαίνεται η αρετή λείπει τελείως και για τόλμη ας το αφήσουμε.

Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να πούμε αλλά η αλήθεια δε θέλει πολλά λόγια. Το πρόβλημα μας δεν είναι οι 1 ή 2 εκατομύρια ξένοι που μας κλέβουν τις δουλειές αλλά οι 10 εκατομύρια Έλληνες που δεν λένε να σοβαρευτούν και αντί να φερθούν σα πολίτες αυτής της χώρας φέρονται σαν κλέφτες.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Όλα τα προβλήματα καταλήγουν στην ίδια λύση. Υπευθυνότητα. Και εδώ κολλάμε όπως συνήθως. Ελπίζω να μας βοηθήσει ο Θεός γιατί εμείς δε βλέπω να κάνουμε το παραμικρό...

Φτάνει όμως τόση γκρίνια.

Η αλήθεια είναι ότι έλειψα λίγο καιρό. Ήταν πολλά αυτά που είχα να κανω και απλά δεν είχα το χρόνο να ηρεμήσω. Μεταξύ αλλων απο τη τελευταία φορά ξαναπήγα ένα ταξιδάκι προς Κασπία μεριά, χάρηκα με τα αποτελέσματα που έφεραν οι κόρες μου στο σχολείο (έχω 2 κόρες στο λύκειο τώρα αστεία - αστεία) και διάβασα μερικά βιβλία κυρίως όσο ταξίδευα (Ιστορία, Στρατιωτική ΕΦ κα). Είδα και μια καταπληκτική cult σοβιετική ταινία ΕΦ του 1986, το "Кин-дза-дза!" (προφέρεται Κιν-Τζα-Τζα και σημαίνει ακριβώς αυτό) και μια cult σειρά Ε.Φ. "Lexx". Α ναι κατάφερα να περάσω και μια τάξη στην ξένη γλώσσα. Κατα τα άλλα μάλλον τεμπέλιαζα.

Τέλος πάντων ελπίζω να μην αργήσω πάλι να αναρτήσω κάτι. Αλλά και πάλι αυτό απαιτεί υπευθυνότητα και σα πολίτης αυτής της χώρας δε μπορεί να είμαι καλός στο υπόψην άθλημα...

Απαντήσεις

21:28. Συνηθίζεται κάθε χρόνο αυτές τις μέρες όλοι να θυμούνται την μη ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού, την απάτη του Αγίου Φωτός, τις διάφορες προδοσίες της Εκκλησίας στην Εθνική Ιδέα κτλ. Είναι τόσο συνεπές το φαινόμενο που αλλιώς δε καταλαβαίνουμε ότι έφτασε το Πάσχα. 

Και τώρα προέκυψαν και οι Δωδεκαθεϊστές. Που ήσασταν τόσο καιρό ρε παληκάρια? Όταν οι προδότες παπάδες σφάζοταν επί τουρκοκρατίας ψάλλοντας ελληνικά εσείς που ήσασταν; Στο Μακεδονικό αγώνα; Έλα ντε....

Εκεί που δουλεύω ευδοκιμεί το είδος. Υπερυπερπατριώτες. Αυτόν το καιρό είναι μέσα στη γκρίνια γιατί εμείς οι Έλληνες γιορτάζουμε Εβραϊκές γιορτές. Τις εορταστικές άδειες τις παίρνουν πρώτοι βέβαια αλλά δε πειράζει παιδιά, χαλάλι σας.

Τους ακούς αυτές τις μέρες να γκρινιάζουν για το παπαδαριό. Και τι λένε; Πολλά. Ένα από τα αγαπημένα τους είναι ότι ανακάλυψαν ότι "το παπαδαριό" τα έβαλε με την αρχαία θρησκεία. Πια αρχαία θρησκεία; Αυτή του Περικλή και του Ομήρου; Αυτή είχε πεθάνει ήδη από την εποχή της Ρωμαϊκής κατάκτησης. Τότε δε κτίζοταν ναοί του Δία. Κτίζοταν ναοί του αυτοκράτορα, Σεραπεία και ναοί του Θεού Ήλιου.  Η αρχαία θρησκεία, το Δωδεκάθεο είχε ήδη χαθεί. Η νέα θρησκεία ήταν κάτι επιφανειακό και σίγουρα ήταν ειδωλολατρία. Δεν άντεξε τον ανταγωνισμό και χάθηκε. Απλή λογική. Εξέλικτική λογική αν θέλετε. Φυσική επιλογή. Αυτός ο έρμος ο Ιουλιανός, τον Ήλιο παρακαλούσε να τον βοηθήσει, και όχι τον Δία. Πίστευαν οι Έλληνες της εποχής του Ομήρου τον Ήλιο σαν υπέρτατο θεό; Δε νομίζω. Έτσι χάθηκε και ο Μιθραϊσμός στη Περσία που ήταν στα τελευταία του, όταν εμφανίσθηκε το Ισλάμ. Έτσι χάθηκε, την ίδια εποχή και ο χριστιανισμός στην Αίγυπτο, γιατί όπως φαίνεται δεν είχε βάσεις. Αν είχε λαϊκό έρισμα θα χάνονταν? Χάθηκε ο Χριστιανισμός στην ΕΣΣΔ,το Ισλαμ στις χώρες που ήταν Ευρωπαϊκές αποικίες; Η απάντηση είναι όχι. Βέβαια τώρα αν μερικοί βάλθηκαν να αναστήσουν κάτι πεθαμένο, "Ιδού η Ρόδος.....". Η ανάσταση είναι και σύμφωνη με το πνεύμα των ημερών. Αν τα καταφέρετε μπράβο. Αν όχι, όπως ταιριάζει σε Έλληνες δώσατε έναν αγώνα καλό αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα.

Έρχονται μετά και για ενίσχυση οι "λογικοί". Αριστεροί, διανοούμενοι και ότι άλλο κάτσει. Και λένε. Και τι δε λένε. Τι περιμένετε ρε παιδιά, κεραυνό να σας κάψει; Τι Θεός θα ήταν αυτός που δεν επιτρέπει την ελευθερη σκέψη. Τι πατέρας θα ήταν αν δεν αφήνει τα παιδιά του να κάνουν λάθος. Τόσο κακό που υπάρχει στον κόσμο; Ποιός το κάνει το κακό; Άνθρωποι το κάνουν. Άνθρωποι που ενώ έχουν την ελευθερία να διαλέξουν το καλό επιλέγουν να κάνουν το κακό. Μόνοι τους. Χωρίς εξαναγκασμό. Θέλει "αρετή και τόλμη η ελευθερία". Άμα φοβάστε την ελευθερία των άλλων πάτε να κρυφτείτε. Όποιος τολμάει ας προχωρήσει. Η πίστη είναι μια επιλογή. Όπως και ο Έρωτας. Δεν είναι υποχρέωση.

Οι εραστές της λεπτομέρειας τώρα θα πούνε “Μα αφού άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος στα Ευαγγέλια!”. Προφανώς, τι περιμένατε; Ακριβή αναπαραγωγή; Μυαλά είχανε και όχι βιντεοκάμερες και κασετόφωνα. Αλλά έτσι κι αλλιώς προτιμώ μια πίστη που βασίζεται σε ασαφείς ως προς τις λεπτομέρειες αφηγήσεις απλών ανθρώπων, παρά μια λογοκριμένη θρησκεία όπου διορθώνονται όλα για να φαινόμαστε όπως πρέπει. Εξάλλου όλοι δέχονται το Θουκυδίδη και τις δημηγορίες του σαν αξιόπιστες μαρτυρίες. Ποιός θα τολμούσε να την αξία του Επιτάφιου του Περικλή, μόνο και μόνο επειδή δεν υπήρχε διαθέσιμος στενογράφος. Έτσι, εμένα τουλάχιστον, δεν με ενοχλεί αν μετά από μερικές δεκαετίες που συνέβησαν κάποια γεγονότα 4 συγγραφείς δε συμφωνούν στις λεπτομέρειες. Το νόημα παραμένει το ίδιο. Εξάλλου είναι πίστη στο Θεό και όχι αναδρομική συμμόρφωση με τη κομματική ορθότητα των Σοβιέτ. Βλέπετε στην Ορθοδοξία ειδικά, αντίθετα με τον υπαρκτό όποιος δεν πιστεύει, δεν θα πάει σε Γκούλαγκ. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι κάτι με στεναχωρεί. Όταν ακούω κάτι λόγια του τύπου "η ημετέρα ταπεινότης" από μητροπολίτες και πάνω. Αυτό πονάει, γιατί θυμάμαι τους λύκους με δορά προβάτων. Πονάω όταν ακούω για βυζαντινές μεγαλοπρέπειες και για κλίματα κατάνυξης από την τηλεόραση. Πονάω όταν ακούω πολιτικούς να μιλάνε για το νόημα των ημερών.  Και αυτά είναι σημαντικά θέματα. Δυστυχώς αν και αυτά μπορούν να αλλάξουν κανένας δεν ασχολείται με αυτά. Η αλλαγή, ακόμα και προς το καλύτερο τρομάζει. Για αυτά, θα μιλήσω όμως μια άλλη φορά.

Δε θεωρώ τον εαυτό μου απολογητή, αλλά απλά λέω αυτό που νοιώθω όταν ακούω τα ίδια και τα ίδια χρόνια τώρα. Δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να συμφωνούν. Από την αντίπαράθεση επιχειρημάτων θα βγεί κάτι καλό τις περισσότερες φορές. Από το φανατισμό τι μπορεί να βγεί;

Θυμός

18:42. Τα πήρα στο κρανίο. Στη δουλειά (που αλλού). Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι ορισμένοι έχουν συνηθίσει να μην κάνουν το παραμικρό, να μην μπορούν να πετύχουν οτιδήποτε, που θεωρούν πια οτι αυτό είναι όχι απλά φυσιολογικό αλλά και υποδειγματική συμπεριφορά. Έτσι πια η επιτυχία, το παραμικρό επίτευγμα, είναι κατακριτέα. Γιατί; Μα γιατί μάθαμε να είμαστε άχρηστοι και είμαστε περήφανοι για αυτό. Τρελαίνομαι όταν το ζω στη δουλειά μου. Με πειράζει, ή μάλλον πιο σωστά με προσβάλλει. Τι να κάνεις όταν και ο από πάνω το βρίσκει φυσιολογικό; Λίγα πράγματα. 

Είναι αυτό που λέγαν οι αρχαίοι "Αργία μήτηρ πάσης κακίας". Τραγικό.  Απλά δε κουράζεσαι. Έτσι έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Να λες, να λες, να λες. Τι; Έχει σημασία. Ισως έχει. Γιατί αυτά που λες τελικά είναι "κάνε με μία (1) μέρα πρωθυπουργό και μία (1) εισαγγελέα". 

Τελικά αυτό είναι που μας έχει φάει έχουμε γεμίσει εκκολαπτόμενους πρωθυπουργούς και εισαγγελείς. Ποιός μένει να δουλέψει; Ποιός θα σκάψει; Έχετε πρωθυπουργούς να σκάβουν; Ποιός θα κτίζει; Έχεις δεί εισαγγελέα να κτίζει; Τί μένει; Άτομα με μειωμένη φιλοδοξία και ανυπαρκτες προοπτικές. Τι να περιμένεις από αυτούς! Για το λόγο αυτό τίποτα δε πάει καλά!

Νομίζω ότι χρειαζόμαστε σε εθνικό επίπεδο πολύ ξύλο. Γιατί από την ατομική μεγαλομανία  περάσαμε στην ομάδικη ... άντε να μην το πω γιατί διαβάζουν και μικρά παιδιά.  Βρίσκουμε παντού εχθρούς, που μας αντιμάχονται. Και εμείς τι κάνουμε. Τυρβάζουμε περί αρχαίων προγόνων. Από δουλειά : ΜΗΔΕΝ (0). Και όλοι συμφωνούμε, χανόμαστε!

Έτσι τί χρειάζεται μια χώρα γεμάτη πρωθυπουργούς και εισαγγελείς για να σωθεί; Το βρήκαμε ! Μια ομάδα! Τι ομάδα; Ποδοσφαίρου; Δε ξέρω το άθλημα, αλλά την ακούω συνέχεια παντού. "Ε". Δεν έχω ασχοληθεί ιδιάιτερα με το θέμα, έτσι μπορεί και να υπάρχει. Ο Χαρδαβέλας, πάντως,  λέει ότι θα έρθει να μας σώσει.  Το ερώτημα είναι, από τι να μας σώσει; Εδώ έχουμε 2 επιλογές. 

Επιλογή α. Από τους εχθρούς που έχουμε, σύμφωνα με αυτούς που επικαλούντε τον ερχομό αυτής της ομάδας.

Επιλογή β. Από τον κακό μας εαυτό σύμφωνα με το δικό μου φόβο.

Γιατί αν ισχύει το α, τότε όλος ο κόσμος είναι ο εχθρός μας. Βλέπεται της κοντής ........ της φταίνε οι τρίχες. Αν μια χώρα σα τη δική μας ζορίζεται από "εχθρούς" σαν την Αλβανία και δε μπορεί να εξασφαλίσει την ελεύθερη διακίνιση ιδεών ακόμα και σ' αυτά τα πανεπιστήμια τότε λογικά όλοι μπορούν να μας κάνουν κακό. Έτσι όταν έρθει η υπόψη ομάδα, για να μας σώσει, πρέπει να αποστειρώσει τα πάντα εκτός συνόρων.

Αν ισχύει το β τότε επειδή μας φταίνε οι τρίχες τότε δεν αξίζουμε τίποτα. Μαλλον η ομάδα θα αποστειρώσει τα πάντα εντός συνόρων.

Βέβαια μπορεί να ισχύουν και τα α και β ταυτόχρονα, οπότε οι "Ε" να αποστειρώσουν απλώς τα πάντα και να ξεκινήσουν από την αρχή.

Υπάρχει και μιά ακόμα εφιαλτικότερη επιλογή. Να μην υπάρχει Ομάδα "Ε". Και όλα θα συνεχίσουν όπως πρώτα. Και τότε τι θα κάνουμε; Η Ομάδα αυτή ήταν μια κάποια λύσις.....

Εχθροί

20:38. Ναι πέρασε καιρός. Όχι δε βαρέθηκα να γράφω, απλά ήταν μια περίοδος προετοιμασίας για κάτι σημαντικό στη δουλειά μου. Αυτό σημαίνει οτι απλά δεν είχα χρόνο για περίπου 1 μήνα για τίποτα άλλο. Το καλό είναι ότι η αποστολή πήγε καλά, και περάσα 5 μέρες σε ένα μακρινό μέρος, από αυτά τα μέρη που συνήθως αγνοούμε και δεν ενδιαφερόμαστε να πάψουμε να αγνοούμε. Πάντως η βόλτα ήταν ωραία, το φαγητό καταπληκτικό (δοκίμασα 5 διαφορετικά είδη χατζαπούρι) και το κρασί αρκετά καλό.

Τώρα μετά από λίγες μέρες ανασυγκρότησης βρίσκομαι εμπρός από το πληκτρολόγιο και πάλι. Θα μιλήσω για τη γκρίνια που με εκνευρίζει. Όχι της γυναίκας μου. Ο γάμος μου είναι ευλογημένος γιατί η γυναίκα μου κοιμάται τη στιγμή που το κεφάλι της θα αγγίξει το μαξιλάρι. Ειλικρινά αγνοώ παντελώς την έννοια της κρεβατομουρμούρας. Αναφέρομαι στη γκρίνια σαν εθνική θέση. 

Η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου αλλά δε μας αφήνουν να προοδεύσουμε οι ............. 

α. Εβραιομασώνοι

β. Αμερικάνοι

γ. Δυνάμεις της Αντίδρασης

δ. Τα 3 πουλάκια που κάθονται στην άκρη στο ποτάμι

ε. Όλα τα παραπάνω συν τα Ούφο από την Ανδρομέδα

Ανάλογα το πόνο του ο καθένας συμπληρώνει.

Είμαι συνηθισμένος όταν φταίω να αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεων μου. Εκνευρίζομαι αφάνταστα από το γεγονός ότι στη χώρα μου κανένας δεν φταίει. Για όλα φταίνε οι "άλλοι". 

Ξέρω γίνομαι βαρετός αλλά πάλι κάποιος σήμερα με ζάλισε ότι για όλα φταίνε οι εβραιομασώνοι. Που τα έχουν με τον ελληνισμό. Και που θέλουν να μας αφανίσουν. Εντάξει έχεις δίκιο. Εσύ τι έκανες να προστατεύσεις τη χώρα σου; Η απάντηση είναι πάντα η ίδια, φταίνε οι άλλοι εγώ τι να κάνω.

Είναι εκνευριστική αυτή η μοιρολατρεία. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Ακόμα και αν αληθινά φταίνε οι "άλλοι" δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Απλά δεν βελτιωνόμαστε. Δε γινόμαστε καλύτεροι, δεν αλλάζουμε.

Μια και είπα για εβραίους. Πόσοι εβραίοι επιστήμονες έχουν πάρει βραβείο nobel; Πόσοι Έλληνες; Ναι μα εμείς όταν φτιάχναμε Παρθενώνες οι άλλοι τρώγαν βελανίδια. Πολύ καλά κάνανε. Σήμερα χτίζουμε Παρθενώνες; Εεεε, όχι μόνο κανα αυθαίρετο στα καμμένα. Τότε παρατάτε με το χθές. Το σήμερα μας είναι αυτό που έχει σημασία και όχι το χθες  (βέβαια εδώ που τα λέμε αυτό το σήμερα κάνει το χθες να θέλει να φορέσει μαύρα γυαλιά, καπέλο και να αλλάξει γειτονιά το ταχύτερο). 

Ο σπόρος που δε νοιάζεται να γίνει ψηλό δέντρο, γίνεται τροφή για τα κατσίκια. Αν τα δισέγγονα αυτών που έκτισαν τον Παρθενώνα και  εγγόνια αυτών που έκτισαν την Αγιά Σοφιά είναι άξια μόνο να κάθονται σα γκρινιάριδες ζητιάνοι έξω από τα έργα των προγόνων τους, τότε αυτός ο τόπος δεν τους αξίζει. Όποιος θέλει να πει κάτι να το πεί με έργα. Αυτό βέβαια θέλει δουλειά και όχι κλάψα, μόχθο και όχι παράπονα. Όπως λέει και ο ποιητής: "η δουλειά κάνει τους άντρες". Και άστε ήσυχους τους εβραιομασώνους, την παγκόσμια αντίδραση και τα Ουφο. 

Πρέπει να ομολογήσω ότι και στη μπλογκόσφαιρα αυτό το φαινόμενο είναι συνηθισμένο. Η κινδυνολογία. Η γκρίνια. Είπαμε "οι βάρβαροι είναι μια κάποια λύσις". Όμως βαρέθηκα τη κακομοιριά!! Πείτε κάτι εποικοδομητικό. Ακόμα καλύτερα μή λέτε, κάντε! Ας σταματήσει πια η μοιρολατρεία. Εν ανάγκη δείτε τους Εβραίους τι κατάφεραν.

Σαράνταδύο

10:50.   "42"

Η απάντηση στο ερώτημα για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα! (Για τους μυημένους στο έργο του μέγιστου μύστη Δώγλας Ανδαμς)

Επίσης η ηλικία μου από τις 24 Ιανουαρίου. (Για τους αμύητους)

Αυτή η ηλικία σημαίνει κάτι.  Τι ακριβώς δε ξέρω. Και είμαι σίγουρος ότι δε με συμφέρει να μάθω. Γι' αυτό δεν πρόκειται να ξανασχοληθώ με αυτό το θέμα μέχρι τις 24 Ιαν 2010.

Πίσω στα ασήμαντα. Τί είχαμε τις τελευταίες μέρες. Αρκετά ενδιαφέροντα. Μια νέα προσέγγιση στα τηλεοπτικά δελτία καιρού. Αυτοστραγγαλισμό της Ελλάδας στις εθνικές οδούς. Ένας πολύ μελαχροινός που κάνει πως δεν ακούει όταν τον φωνάζουν Χουσεϊν μπέρδεψε τα λόγια του  εμπρός από τις κάμερες. Κακοκαιρία στην Ευρώπη. Τα γνωστά και συνηθισμένα δηλαδή.

Είχαμε και άλλα πολύ ενδιαφέροντα. Το παζάρι βιβλίου παραδείγματος χάριν. Ένας σημαντικός θεσμός. Όπως κάθε χρόνο πήγα και πήρα κάποια βιβλία. Βρήκα μεταξύ άλλων Μπωντλαίρ και Ναζιμ Χικμέτ. Ο πρώτος εντάξει. Ο δεύτερος όπως και ο Μαγιακόφσκι με έκανε λίγο να ξενερώσω. Όχι γιατί η ποίηση του είναι κακή. Αλλά αν γράφεις ένα ποίημα για να πεις ότι ένας μουστάκιας είναι ίδιος ο κομουνισμός πρέπει ή να είσαι πολύ στρατευμένος ή πολύ φοβισμένος (τώρα τι από τα δύο ήταν δεν το ξέρω, αλλά έζησε αρκέτα χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν). Σε καμμιά περίπτωση ειλικρινής. Κατάντια για έναν ποιητή. Από ότι φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό για ένα κομμουνιστή ποιητή. Πάντως όπου δεν ανακατεύονταν Γεωργιανοί με μουστάκι τα ποιήματα του ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα. Ειδικά εκείνα που ήταν εντελώς αντίθετα με αυτά που πιστεύω. Αυτό νομίζω ότι είναι η αξία της τέχνης. Να κάνει εκείνα με τα οποία δε συμφωνείς να σου αρέσουν. Και αυτό είναι η πρόκληση του να είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Να έχεις την τόλμη να ακούσεις κάτι που δε σου αρέσει και την αρετή να παραδεχθείς το λάθος σου μετά. 

Αλήθεια, μια και μιλάμε για Τούρκους καλιτέχνες και μάλιστα στρατευμένους, είδατε ο Αττίλας τί έκανε στον Αττίλα; Τουρκία - Ανθρώπινο είδος 10 - 0! Απλά δεν έχω τίποτα να πω.

Ειλικρινά πόσο ανεύθυνοι είναι αυτοί που υποτίθετε ότι μας ενημερώνουν. Δεν καταλαβαίνουν τι παίζεται δίπλα μας; Οκ! Ξεχάστηκα, λες και έχουμε τύπο στη χώρα και όχι έμμισθη έντυπη και ηλεκτρονική προπαγάνδα. Καλά που υπάρχουν και τα blogs.... Τέλος πάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι δίπλα έχουν άλλη παιδεία. Ο θάνατος ενός απροστάτευτου δεν είναι διαστροφη και άνανδρη δολοφονία, αλλά επιβεβαίωση δύναμης. Το κακό είναι ότι δεν έχουν αλλάξει. Αλλά είπαμε εμείς κάνουμε έντονότατα διαβήματα. Δε τολμώ να διανοηθώ τι θα γράφει το βιβλίο ιστορίας που θα κάνουν τα παιδιά το 2109 για τη γενιά μας. Πριν 100 χρόνια είχαμε και έναν Παύλο Μελά. Από εμάς ποιόν να κοιτάξουν τα παιδιά μας "και τα μάτια να γεμίσουν παλληκάρι";  Είναι κρίμα γιατί μπορούμε, αλλά δυστυχώς "αφεθήκαμε και ενδίδουμε".

Δεν ντρέπομαι τόσο τους προγόνους μου, αυτοί έφυγαν. Ντρέπομαι την κρίση αυτόν που θα ακολουθήσουν. Τη γνώμη των παιδιών και των εγγονιών μας.  Τουλάχιστον θα γελάνε με τα εντονότατα διαβήματα. Είμαι όμως σίγουρος ότι η γενιά μας αξίζει και δικαιούται κάτι καλύτερο........

Εμπιστοσύνη

17:42. Για μέρες δεν ένοιωθα έτοιμος να γράψω. Απλά δεν ένοιωθα ότι είχα κάτι να πω. Όχι ότι δεν έγινε κάτι. Έγιναν πολλά. Μεταξύ άλλων ένα εκπληκτικό ραβανί από τη μεγάλη μου κόρη. Ένα δίωρο, μεταμεσονύκτιο, εκμυστηρεύσεων με τη μικρή. Ο καλύτερος μου φίλος έβαλε facebook. Εντάξει δεν είναι και τόσο συγκλονιστικά όλα αυτά, αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι. 

Α, ναι και παρατρίχα να το ξεχάσω, συνεχίζεται η αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μου από έναν γείτονα ο οποίος συνήθως "δε συνάδει".  Αλλά όπως λένε και οι πιό πάνω από εμένα: είμαστε έτοιμοι. Αλλά κυρίως ψύχραιμοι. Σοβαροί, δε μαλώνουμε με τα άλλα παιδιά.

Η αλήθεια είναι ότι όσοι γνωρίζουν τον αθόρυβο αγώνα που γίνεται εκεί που πρέπει, παίρνουν αυτή τη δήλωση περί ετοιμότητας, στα σοβαρά. Το κακό είναι οτι από αυτούς που πρέπει, κανείς δε γνωρίζει πόσο σκληρός είναι αυτός ο αγώνας. 

Οι γείτονες μας είναι ανίκητοι στα παπατζηλίκια. Αμα δείτε γαλοπούλες να μαλώνουν, θα δείτε ότι φουσκώνουν, απλώνουν τα φτερά τους και κάνουν θόρυβο. Έτσι και οι γείτονες. Κάνουν πολύ θόρυβο. Δεν λέω ότι είναι ακίνδυνοι, απλά λέω ότι κάνουν πολύ θόρυβο. (Τώρα θα ήθελα να ολοκληρώσω τη μεταφορά με κάποιο ηρωική παρομοίωση περί του αθόρυβου λιονταριού πριν χτυπήσει αστραπιαία, αλλά δε μου βγαίνει.) 

Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τις παρομοιώσεις όταν η Ελλάδα σιωπά είναι τελικά αποτελεσματική. Όταν κάνει θόρυβο, άστο καλύτερα. Όπως όλοι γνωρίζουν η σιωπή είναι χρυσός. Αν και με αυτό το χρυσό δεν αγοράζεις όπλα, μπορείς να αγοράσεις χρόνο για εκπαίδευση και προετοιμασία.

Είναι προφανές οτι τίποτα δεν είναι απλό. Έχουμε ψυχωμένους και αποτελεσματικούς ανθρώπους. Αν τώρα έχουμε και άλλον έναν Κατσιμήτρο  εύκαιρο όταν χρειαστεί, ακόμα καλύτερα. 

Το κακό είναι ότι μεταπολεμικά σχεδόν ποτέ δεν είχαμε μια πολιτική ηγεσία που να ένοιωσε ότι εμπιστεύεται τις Ένοπλες Δυνάμεις ώστε να μη φοβάται όταν απειλούν με πόλεμο τη χώρα. Έτσι η πολεμική αρετή έδωσε τη θέση της στη ψυχραιμία.

Αυτό γίνεται αμέσως κατανοητό αν κάνουμε μια μικρή σύγκριση με το Ισραήλ. Η πολιτική ηγεσία συνήθως αποτελείται από παλαίμαχους. Παλαίμαχους ιδιαίτερα επιτυχημένους. Πχ. Νταγιάν και Σαρόν. Στρατηγοί απόστρατοι. Με απίστευτες νίκες σε σχετικά μικρή ηληκία. Που κατανοούν πλήρως τις δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων της χώρας τους. Τις γνωρίζουν και τις εκμεταλεύονται. Επιτυχώς εδώ και 60 χρόνια. Εδώ; Άστράτευτοι υπουργοί, πρωθυπουργοί "αντιμιλιταριστές", αντιεξουσιαστές βουλευτές. Απαξίωση της θητείας από τις ανώτερες τάξεις. Δηλαδή πλούσιοι, πνευματικός (με το ευρύτερο δυνατό πλάτος του όρου για να περιλάβει, κυρίως, δημοσιογράφους και "περσόνες" της τηλεόρασης) και καλιτεχνικός (με την ελαστικότερη δυνατή ερμηνεία για να περιλάβει, κυρίως, καλιτέχνες της παραλιακής και της τηλεόρασης). Κανείς δεν υπηρετεί. Και όλοι μιλάνε για καταπίεση στο στρατό. Που το μάθανε; Ποιός τους το είπε; Μήπως ο παρουσιαστής που ήταν 2 χρόνια ναύτης - εκφωνητής κεντρικού δελτίου; Ή μήπως ο άλλος που χτυπούσε στρατονόμους με το αυτοκίνητο του. Αποτέλεσμα, στερεότυπα στη τέχνη και τη ζωή, ανακοινώσεις περί αναβάθμισης κοινωνικού ρόλου και κυρίως ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ στην εξωτερική πολιτική και εντονότατα διαβήματα. Και μια υποστολή σημαίας. Και αρκετοί θάνατοι νέων που χάθηκαν στο Αιγαίο, τοις κείνων ρήμασι....

Αντίθετα από ότι νομίζει όμως κανείς αυτή είναι μια αισιόδοξη καταχώρηση. Οι νέοι άνθρωποι που υπηρετούν, όσο και αν ντρέπονται να το παραδεχτούν, νοιώθουν περήφανοι που είναι στρατιώτες. Και έστω από φιλότιμο και αξιοπρέπεια προσπαθούν να είναι καλοί σ' αυτό που κάνουν. Και συνήθως το κάνουν καλά. Και τα στελέχη το ίδιο. Αν και οι εξοντωτικοί ρυθμοί των μονάδων τους εξουθενώνουν, καταφέρνουν με ότι μέσα και προσωπικό έχουν στη διάθεση τους, οι μονάδες τους, να είναι ικανές πάντα να "βγούν έξω". Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Οι μονάδες, τα πλοία και τα αεροπλάνα ασκούνται συνέχεια. Τα μέσα και το προσωπικό καταπονούνται. Αλλά στο τέλος όλα γίνονται. 

Το παράπονο κάθε στρατιώτη, ανεξαρτήτως βαθμού, είναι η άσκοπη ταλαιπωρία. Όχι η κούραση, αλλά η άσκοπη ταλαιπωρία.   Όσοι έχουν βρεθεί σε μονάδα το καταλαβαίνουν αυτό.  Όσοι υπηρέτησαν μόνο σε γραφείο δε μπορούν να το καταλάβουν. Ηθικό υπάρχει. Κρυμμένο. Για τις δύσκολες ώρες, μαζί με τη περηφάνια, τη λεβεντιά και ότι άλλο χρειάζεται για έναν ήρωα να πολεμήσει σαν Έλληνας. 

Σίγουρα λείπουν πολλά από τις σημερινές Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτό, όμως κατά την γνώμη μου, που λείπει περισσότερο είναι η εμπιστοσύνη. Δυστυχώς όσο η κοινωνία κουβαλάει συμπλέγματα δεκαετιών αυτό δεν αλλάζει. Μέχρι τότε, οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις θα είναι απλά μια έκφραση. Κρίμα γιατί πολύ εύκολα θα μπορούσαν να είναι η πραγματικότητα.

Αυτή η χώρα ποτέ δεν τα κατάφερε να είναι προκλητικά φιλοπόλεμη. Αν δούμε όμως, από την ανεξαρτησία όποτε η κυβέρνηση αξιοποίησε το όποιο αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, βγήκε κερδισμένη. Χαρακτηρηστικό παράδειγμα η περίπτωση Πάγκαλου (εννοείτε του παππού). Με τη Στρατιά Θράκης και μετά όταν έστειλε Στρατό μέχρι τη Φιλιππούπολη. Μετά το Μεταξά κανείς πολιτικός δεν ήξερε τι να κάνει με τις Ένοπλες Δυνάμεις. Εκτός ίσως από τον Παπάγο και τον Πλαστήρα. Που ήταν και αυτοί στρατιωτικοί, σαν το Μεταξά και το Πάγκαλο. Από τότε.....

Είναι κρίμα η προσπάθεια όλων να μην αναγνωρίζεται από την πολιτεία. Δε μιλάω για αναγνώριση με μισθούς και οικονομικές παροχές. Μιλάω για την θεμελιώδη αναγνώριση της ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων να προστατέψουν τη χώρα από αυτούς που την κυβερνούν. Μας πονάει όλους. Και σίγουρα οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν το αξίζουν.

Γιατί οι άνθρωποι, οι στρατιώτες που ορκίστηκαν να προστατεύουν τη πατρίδα τους, αξίζουν τουλάχιστον την εμπιστοσύνη της πολιτείας, οτι μπορούν να την υπερασπιστούν. 

Κανείς δε θέλει τον πόλεμο. Ιδίως αυτοί που ξέρουν ότι θα είναι στη πρωτη γραμμή. Αλλά το "ουκ ελλάτω παραδώσω" είναι βαριά κληρονομιά.

Δε χρειάζεται να κάνω προτάσεις.

Θα πώ μόνο ότι εμείς είμαστε εδώ.

Κι όποιος θέλει ας έρθει. 

Άτιτλο

23:25. Είναι κατάρα να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς. Εμείς είμαστε πολύ καταραμένοι. 

Σκοπός αυτού του ιστολογίου είναι η αναφορά στα ασήμαντα. Αλλά πως να αφήσεις όλα τα άλλα ασχολίαστα. Και υπάρχουν τόσα πολλά να σχολιάσεις....

Π.χ. Μια γυναίκα που υποφέρει δεν μπορεί να λέει κωλόπαιδα στην τηλεόραση ενώ μια ξανθιά μπουμπού μπορεί να μιλάει για μπάτσους σε κεντικό δελτίο ειδήσεων.

Ο Σαντάμ ήταν φασίστας και ας άφηνε δημοσιογράφους στην εμπόλεμη ζώνη, το προπύργιο του ελέυθερου κόσμου δεν επιτρέπει σε δημοσιογράφους να ενημερώσουν το κόσμο. Οι διανοούμενοι (ναι εντάξει εδώ γελάμε) μιλάνε για κράτος - δολοφόνο γιατί χάθηκε ένα παιδί και δεν ανησυχούν που όλοι καταδίκασαν πριν την δίκη τον ένοχο, χαραμίζοντας τους αγώνες αιώνων για ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, το τεκμήριο αθωώτητας.

Οι ίδιοι επαγγελματίες αντιεξουσιαστές που καίνε μια πόλη, ας το δεχτούμε, από αγανάκτηση για την απώλεια ζωής ενός 15χρονου, δε λένε τίποτα για το θάνατο εκατοντάδων παιδιών. Λεβέντες γιατί δε πάτε κανα μήνα στη Γάζα να μάθετε τη σημαίνει αντάρτικο πόλεων, εξέγερση, αγώνας. Πως; Δεν έχει άσυλο; Ε, τι νομίσατε; Εκεί τα παιδιά αυτών που επέζησαν από ένα 10ετές ολοκαύτωμα θα αστειύονταν; Δεν αστειεύονται! ΣΚΟΤΏΝΟΥΝ! Σκοτώνουν τα εγγόνια αυτών που τους προστάτευσαν όταν οι Δυτικοί Σταυροφόροι τους σκότωναν. Εσάς θα σας φερθούν καλύτερα. Αν τολμάτε πάτε να τα βάλετε με εκείνο το κράτος. Ιδού η Γάζα ιδού και το πήδημα! (και το πυροβολικό, τα άρματα, η πείνα και η δόξα ενός αγνωστου και ανώνυμου θανάτου.)

Και φυσικά θα πω τώρα για το Διαμαντή. Όχι δε θα πω ότι ήταν ένα παιδί των €700. Όχι. Απλά εκτέλεσε το καθήκον του. Χωρίς γκρίνια και μιζέρια. Η δουλειά που κάνει είναι επικίνδυνη. Όλοι όσοι φοράνε στολή το ξέρουν. Όλοι όσοι φυλάνε κάποιες Θερμοπύλες.

Οι Θερμοπύλες αυτού του παιδιού ήταν μπροστά από κάτι που υπάρχει σε αφθονία στη χώρα μας (Υπουργείο) για κάτι που λείπει από τις ψυχές μας (πολιτισμός). Τιμή του λοιπόν, που του στη ζωή του "φυλάγει Θερμοπύλες". Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί "που από χρέος μη κινούντες" σε κάποια σκοπιά του Έβρου ή σε κάποιο Φαρμακονήσι φυλάνε τις δικές τους Θερμοπύλες. Όχι όμως και όσοι περνάνε καλά σε κάποιο γραφείο.

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Διαμαντή. Δε γνωρίζω το χαρακτήρα του. Μπορεί να είναι ο περισσότερο "δίκαιος και ίσος σ΄όλες του τις πράξεις", μπορεί και όχι. Δεν μπορώ να τον κρίνω. Δε γνωρίζω καν αν θα τον συμπαθούσα. Όμως αυτός που τον έκρινε από το χρώμα των ρούχων του είναι ένας φασίστας. Ένας φασίστας που ανδρώνεται, όχι δεν τη χαραμίζω τη λέξη άνδρας, σημαίνει κάτι άλλο, ένας φασίστας που καταντάει έτσι σε μια κοινωνία που αυτοκτονικά σκοτώνει την ελευθερία. Τον λυπάμαι, όπως λυπάμαι και μένα και όλους μας.

Ο Διαμαντής και όσοι σαν τον Διαμαντή

"παλ' εις μικρόν γενναίοι

πάλι συντρέχοντες όπως μπορούνε"

απλά βρίσκουν το μπελά τους ότι και άν κάνουν. Πάντα κάποιος μεγαλόσχημος θα βρεί κάτι σπουδαίο να πεί. Ο κάθε Διαμαντής όμως δε μπορεί να πει. Μπορεί μόνο στη γωνία του δρόμου να φυλάξει σκοπός προστατεύοντας τους συναδέλφους του. Ή μπορεί να προσευχηθεί όπως κάνει ο νεαρός Ισραηλινός στρατιώτης πριν ξεκινήσει για τη Γάζα.

Και δυστυχώς περισσότερη τιμή του πρέπει του Διαμαντή γιατί αυτός  είναι εκεί να προστατεύσει αυτούς που τον απαρνιούνται με την πρώτη ευκαιρία. Ήταν εκεί και πληρώνει τώρα. Αλλά αυτή είναι η δουλειά του. 

Δεν ξέρω στη ζούγκλα που ζούμε σήμερα τη ζώο θα μπορούσε να είναι ο Διαμαντής. Αετός η μυρμηγκι ή λιοντάρι. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι ύαινα. (Το καταλαβαίνεις εύκολα, δεν έχει λεφτά και δεν είναι σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο). Δυστυχώς έχουμε μπόλικες και καλοθρεμμένες σήμερα. Και λυπάμαι που το αίμα του Διαμαντή θα τις κάνει και πιό καλοθρεμένες. Δεν είμαι καν περίεργος να ακούσω τι θα πουν. Βαρέθηκα.

Παρασύρθηκα και είπα πάρα πολλά.

Θα ευχηθώ μόνο περαστικά στον Διαμαντή.

Και θα αφιερώσω τις "ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ" σε κάθε Διαμαντή, οπουδήποτε.