Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Εχθροί

20:38. Ναι πέρασε καιρός. Όχι δε βαρέθηκα να γράφω, απλά ήταν μια περίοδος προετοιμασίας για κάτι σημαντικό στη δουλειά μου. Αυτό σημαίνει οτι απλά δεν είχα χρόνο για περίπου 1 μήνα για τίποτα άλλο. Το καλό είναι ότι η αποστολή πήγε καλά, και περάσα 5 μέρες σε ένα μακρινό μέρος, από αυτά τα μέρη που συνήθως αγνοούμε και δεν ενδιαφερόμαστε να πάψουμε να αγνοούμε. Πάντως η βόλτα ήταν ωραία, το φαγητό καταπληκτικό (δοκίμασα 5 διαφορετικά είδη χατζαπούρι) και το κρασί αρκετά καλό.
Τώρα μετά από λίγες μέρες ανασυγκρότησης βρίσκομαι εμπρός από το πληκτρολόγιο και πάλι. Θα μιλήσω για τη γκρίνια που με εκνευρίζει. Όχι της γυναίκας μου. Ο γάμος μου είναι ευλογημένος γιατί η γυναίκα μου κοιμάται τη στιγμή που το κεφάλι της θα αγγίξει το μαξιλάρι. Ειλικρινά αγνοώ παντελώς την έννοια της κρεβατομουρμούρας. Αναφέρομαι στη γκρίνια σαν εθνική θέση. 
Η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου αλλά δε μας αφήνουν να προοδεύσουμε οι ............. 
α. Εβραιομασώνοι
β. Αμερικάνοι
γ. Δυνάμεις της Αντίδρασης
δ. Τα 3 πουλάκια που κάθονται στην άκρη στο ποτάμι
ε. Όλα τα παραπάνω συν τα Ούφο από την Ανδρομέδα
Ανάλογα το πόνο του ο καθένας συμπληρώνει.
Είμαι συνηθισμένος όταν φταίω να αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεων μου. Εκνευρίζομαι αφάνταστα από το γεγονός ότι στη χώρα μου κανένας δεν φταίει. Για όλα φταίνε οι "άλλοι". 
Ξέρω γίνομαι βαρετός αλλά πάλι κάποιος σήμερα με ζάλισε ότι για όλα φταίνε οι εβραιομασώνοι. Που τα έχουν με τον ελληνισμό. Και που θέλουν να μας αφανίσουν. Εντάξει έχεις δίκιο. Εσύ τι έκανες να προστατεύσεις τη χώρα σου; Η απάντηση είναι πάντα η ίδια, φταίνε οι άλλοι εγώ τι να κάνω.
Είναι εκνευριστική αυτή η μοιρολατρεία. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Ακόμα και αν αληθινά φταίνε οι "άλλοι" δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Απλά δεν βελτιωνόμαστε. Δε γινόμαστε καλύτεροι, δεν αλλάζουμε.
Μια και είπα για εβραίους. Πόσοι εβραίοι επιστήμονες έχουν πάρει βραβείο nobel; Πόσοι Έλληνες; Ναι μα εμείς όταν φτιάχναμε Παρθενώνες οι άλλοι τρώγαν βελανίδια. Πολύ καλά κάνανε. Σήμερα χτίζουμε Παρθενώνες; Εεεε, όχι μόνο κανα αυθαίρετο στα καμμένα. Τότε παρατάτε με το χθές. Το σήμερα μας είναι αυτό που έχει σημασία και όχι το χθες  (βέβαια εδώ που τα λέμε αυτό το σήμερα κάνει το χθες να θέλει να φορέσει μαύρα γυαλιά, καπέλο και να αλλάξει γειτονιά το ταχύτερο). 
Ο σπόρος που δε νοιάζεται να γίνει ψηλό δέντρο, γίνεται τροφή για τα κατσίκια. Αν τα δισέγγονα αυτών που έκτισαν τον Παρθενώνα και  εγγόνια αυτών που έκτισαν την Αγιά Σοφιά είναι άξια μόνο να κάθονται σα γκρινιάριδες ζητιάνοι έξω από τα έργα των προγόνων τους, τότε αυτός ο τόπος δεν τους αξίζει. Όποιος θέλει να πει κάτι να το πεί με έργα. Αυτό βέβαια θέλει δουλειά και όχι κλάψα, μόχθο και όχι παράπονα. Όπως λέει και ο ποιητής: "η δουλειά κάνει τους άντρες". Και άστε ήσυχους τους εβραιομασώνους, την παγκόσμια αντίδραση και τα Ουφο. 
Πρέπει να ομολογήσω ότι και στη μπλογκόσφαιρα αυτό το φαινόμενο είναι συνηθισμένο. Η κινδυνολογία. Η γκρίνια. Είπαμε "οι βάρβαροι είναι μια κάποια λύσις". Όμως βαρέθηκα τη κακομοιριά!! Πείτε κάτι εποικοδομητικό. Ακόμα καλύτερα μή λέτε, κάντε! Ας σταματήσει πια η μοιρολατρεία. Εν ανάγκη δείτε τους Εβραίους τι κατάφεραν.