Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Σαράνταδύο

10:50.   "42"
Η απάντηση στο ερώτημα για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα! (Για τους μυημένους στο έργο του μέγιστου μύστη Δώγλας Ανδαμς)
Επίσης η ηλικία μου από τις 24 Ιανουαρίου. (Για τους αμύητους)
Αυτή η ηλικία σημαίνει κάτι.  Τι ακριβώς δε ξέρω. Και είμαι σίγουρος ότι δε με συμφέρει να μάθω. Γι' αυτό δεν πρόκειται να ξανασχοληθώ με αυτό το θέμα μέχρι τις 24 Ιαν 2010.
Πίσω στα ασήμαντα. Τί είχαμε τις τελευταίες μέρες. Αρκετά ενδιαφέροντα. Μια νέα προσέγγιση στα τηλεοπτικά δελτία καιρού. Αυτοστραγγαλισμό της Ελλάδας στις εθνικές οδούς. Ένας πολύ μελαχροινός που κάνει πως δεν ακούει όταν τον φωνάζουν Χουσεϊν μπέρδεψε τα λόγια του  εμπρός από τις κάμερες. Κακοκαιρία στην Ευρώπη. Τα γνωστά και συνηθισμένα δηλαδή.
Είχαμε και άλλα πολύ ενδιαφέροντα. Το παζάρι βιβλίου παραδείγματος χάριν. Ένας σημαντικός θεσμός. Όπως κάθε χρόνο πήγα και πήρα κάποια βιβλία. Βρήκα μεταξύ άλλων Μπωντλαίρ και Ναζιμ Χικμέτ. Ο πρώτος εντάξει. Ο δεύτερος όπως και ο Μαγιακόφσκι με έκανε λίγο να ξενερώσω. Όχι γιατί η ποίηση του είναι κακή. Αλλά αν γράφεις ένα ποίημα για να πεις ότι ένας μουστάκιας είναι ίδιος ο κομουνισμός πρέπει ή να είσαι πολύ στρατευμένος ή πολύ φοβισμένος (τώρα τι από τα δύο ήταν δεν το ξέρω, αλλά έζησε αρκέτα χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν). Σε καμμιά περίπτωση ειλικρινής. Κατάντια για έναν ποιητή. Από ότι φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό για ένα κομμουνιστή ποιητή. Πάντως όπου δεν ανακατεύονταν Γεωργιανοί με μουστάκι τα ποιήματα του ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα. Ειδικά εκείνα που ήταν εντελώς αντίθετα με αυτά που πιστεύω. Αυτό νομίζω ότι είναι η αξία της τέχνης. Να κάνει εκείνα με τα οποία δε συμφωνείς να σου αρέσουν. Και αυτό είναι η πρόκληση του να είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Να έχεις την τόλμη να ακούσεις κάτι που δε σου αρέσει και την αρετή να παραδεχθείς το λάθος σου μετά. 
Αλήθεια, μια και μιλάμε για Τούρκους καλιτέχνες και μάλιστα στρατευμένους, είδατε ο Αττίλας τί έκανε στον Αττίλα; Τουρκία - Ανθρώπινο είδος 10 - 0! Απλά δεν έχω τίποτα να πω.
Ειλικρινά πόσο ανεύθυνοι είναι αυτοί που υποτίθετε ότι μας ενημερώνουν. Δεν καταλαβαίνουν τι παίζεται δίπλα μας; Οκ! Ξεχάστηκα, λες και έχουμε τύπο στη χώρα και όχι έμμισθη έντυπη και ηλεκτρονική προπαγάνδα. Καλά που υπάρχουν και τα blogs.... Τέλος πάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι δίπλα έχουν άλλη παιδεία. Ο θάνατος ενός απροστάτευτου δεν είναι διαστροφη και άνανδρη δολοφονία, αλλά επιβεβαίωση δύναμης. Το κακό είναι ότι δεν έχουν αλλάξει. Αλλά είπαμε εμείς κάνουμε έντονότατα διαβήματα. Δε τολμώ να διανοηθώ τι θα γράφει το βιβλίο ιστορίας που θα κάνουν τα παιδιά το 2109 για τη γενιά μας. Πριν 100 χρόνια είχαμε και έναν Παύλο Μελά. Από εμάς ποιόν να κοιτάξουν τα παιδιά μας "και τα μάτια να γεμίσουν παλληκάρι";  Είναι κρίμα γιατί μπορούμε, αλλά δυστυχώς "αφεθήκαμε και ενδίδουμε".
Δεν ντρέπομαι τόσο τους προγόνους μου, αυτοί έφυγαν. Ντρέπομαι την κρίση αυτόν που θα ακολουθήσουν. Τη γνώμη των παιδιών και των εγγονιών μας.  Τουλάχιστον θα γελάνε με τα εντονότατα διαβήματα. Είμαι όμως σίγουρος ότι η γενιά μας αξίζει και δικαιούται κάτι καλύτερο........

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Εμπιστοσύνη

17:42. Για μέρες δεν ένοιωθα έτοιμος να γράψω. Απλά δεν ένοιωθα ότι είχα κάτι να πω. Όχι ότι δεν έγινε κάτι. Έγιναν πολλά. Μεταξύ άλλων ένα εκπληκτικό ραβανί από τη μεγάλη μου κόρη. Ένα δίωρο, μεταμεσονύκτιο, εκμυστηρεύσεων με τη μικρή. Ο καλύτερος μου φίλος έβαλε facebook. Εντάξει δεν είναι και τόσο συγκλονιστικά όλα αυτά, αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι. 
Α, ναι και παρατρίχα να το ξεχάσω, συνεχίζεται η αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μου από έναν γείτονα ο οποίος συνήθως "δε συνάδει".  Αλλά όπως λένε και οι πιό πάνω από εμένα: είμαστε έτοιμοι. Αλλά κυρίως ψύχραιμοι. Σοβαροί, δε μαλώνουμε με τα άλλα παιδιά.
Η αλήθεια είναι ότι όσοι γνωρίζουν τον αθόρυβο αγώνα που γίνεται εκεί που πρέπει, παίρνουν αυτή τη δήλωση περί ετοιμότητας, στα σοβαρά. Το κακό είναι οτι από αυτούς που πρέπει, κανείς δε γνωρίζει πόσο σκληρός είναι αυτός ο αγώνας. 
Οι γείτονες μας είναι ανίκητοι στα παπατζηλίκια. Αμα δείτε γαλοπούλες να μαλώνουν, θα δείτε ότι φουσκώνουν, απλώνουν τα φτερά τους και κάνουν θόρυβο. Έτσι και οι γείτονες. Κάνουν πολύ θόρυβο. Δεν λέω ότι είναι ακίνδυνοι, απλά λέω ότι κάνουν πολύ θόρυβο. (Τώρα θα ήθελα να ολοκληρώσω τη μεταφορά με κάποιο ηρωική παρομοίωση περί του αθόρυβου λιονταριού πριν χτυπήσει αστραπιαία, αλλά δε μου βγαίνει.) 
Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τις παρομοιώσεις όταν η Ελλάδα σιωπά είναι τελικά αποτελεσματική. Όταν κάνει θόρυβο, άστο καλύτερα. Όπως όλοι γνωρίζουν η σιωπή είναι χρυσός. Αν και με αυτό το χρυσό δεν αγοράζεις όπλα, μπορείς να αγοράσεις χρόνο για εκπαίδευση και προετοιμασία.
Είναι προφανές οτι τίποτα δεν είναι απλό. Έχουμε ψυχωμένους και αποτελεσματικούς ανθρώπους. Αν τώρα έχουμε και άλλον έναν Κατσιμήτρο  εύκαιρο όταν χρειαστεί, ακόμα καλύτερα. 
Το κακό είναι ότι μεταπολεμικά σχεδόν ποτέ δεν είχαμε μια πολιτική ηγεσία που να ένοιωσε ότι εμπιστεύεται τις Ένοπλες Δυνάμεις ώστε να μη φοβάται όταν απειλούν με πόλεμο τη χώρα. Έτσι η πολεμική αρετή έδωσε τη θέση της στη ψυχραιμία.
Αυτό γίνεται αμέσως κατανοητό αν κάνουμε μια μικρή σύγκριση με το Ισραήλ. Η πολιτική ηγεσία συνήθως αποτελείται από παλαίμαχους. Παλαίμαχους ιδιαίτερα επιτυχημένους. Πχ. Νταγιάν και Σαρόν. Στρατηγοί απόστρατοι. Με απίστευτες νίκες σε σχετικά μικρή ηληκία. Που κατανοούν πλήρως τις δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων της χώρας τους. Τις γνωρίζουν και τις εκμεταλεύονται. Επιτυχώς εδώ και 60 χρόνια. Εδώ; Άστράτευτοι υπουργοί, πρωθυπουργοί "αντιμιλιταριστές", αντιεξουσιαστές βουλευτές. Απαξίωση της θητείας από τις ανώτερες τάξεις. Δηλαδή πλούσιοι, πνευματικός (με το ευρύτερο δυνατό πλάτος του όρου για να περιλάβει, κυρίως, δημοσιογράφους και "περσόνες" της τηλεόρασης) και καλιτεχνικός (με την ελαστικότερη δυνατή ερμηνεία για να περιλάβει, κυρίως, καλιτέχνες της παραλιακής και της τηλεόρασης). Κανείς δεν υπηρετεί. Και όλοι μιλάνε για καταπίεση στο στρατό. Που το μάθανε; Ποιός τους το είπε; Μήπως ο παρουσιαστής που ήταν 2 χρόνια ναύτης - εκφωνητής κεντρικού δελτίου; Ή μήπως ο άλλος που χτυπούσε στρατονόμους με το αυτοκίνητο του. Αποτέλεσμα, στερεότυπα στη τέχνη και τη ζωή, ανακοινώσεις περί αναβάθμισης κοινωνικού ρόλου και κυρίως ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ στην εξωτερική πολιτική και εντονότατα διαβήματα. Και μια υποστολή σημαίας. Και αρκετοί θάνατοι νέων που χάθηκαν στο Αιγαίο, τοις κείνων ρήμασι....
Αντίθετα από ότι νομίζει όμως κανείς αυτή είναι μια αισιόδοξη καταχώρηση. Οι νέοι άνθρωποι που υπηρετούν, όσο και αν ντρέπονται να το παραδεχτούν, νοιώθουν περήφανοι που είναι στρατιώτες. Και έστω από φιλότιμο και αξιοπρέπεια προσπαθούν να είναι καλοί σ' αυτό που κάνουν. Και συνήθως το κάνουν καλά. Και τα στελέχη το ίδιο. Αν και οι εξοντωτικοί ρυθμοί των μονάδων τους εξουθενώνουν, καταφέρνουν με ότι μέσα και προσωπικό έχουν στη διάθεση τους, οι μονάδες τους, να είναι ικανές πάντα να "βγούν έξω". Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Οι μονάδες, τα πλοία και τα αεροπλάνα ασκούνται συνέχεια. Τα μέσα και το προσωπικό καταπονούνται. Αλλά στο τέλος όλα γίνονται. 
Το παράπονο κάθε στρατιώτη, ανεξαρτήτως βαθμού, είναι η άσκοπη ταλαιπωρία. Όχι η κούραση, αλλά η άσκοπη ταλαιπωρία.   Όσοι έχουν βρεθεί σε μονάδα το καταλαβαίνουν αυτό.  Όσοι υπηρέτησαν μόνο σε γραφείο δε μπορούν να το καταλάβουν. Ηθικό υπάρχει. Κρυμμένο. Για τις δύσκολες ώρες, μαζί με τη περηφάνια, τη λεβεντιά και ότι άλλο χρειάζεται για έναν ήρωα να πολεμήσει σαν Έλληνας. 
Σίγουρα λείπουν πολλά από τις σημερινές Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτό, όμως κατά την γνώμη μου, που λείπει περισσότερο είναι η εμπιστοσύνη. Δυστυχώς όσο η κοινωνία κουβαλάει συμπλέγματα δεκαετιών αυτό δεν αλλάζει. Μέχρι τότε, οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις θα είναι απλά μια έκφραση. Κρίμα γιατί πολύ εύκολα θα μπορούσαν να είναι η πραγματικότητα.
Αυτή η χώρα ποτέ δεν τα κατάφερε να είναι προκλητικά φιλοπόλεμη. Αν δούμε όμως, από την ανεξαρτησία όποτε η κυβέρνηση αξιοποίησε το όποιο αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, βγήκε κερδισμένη. Χαρακτηρηστικό παράδειγμα η περίπτωση Πάγκαλου (εννοείτε του παππού). Με τη Στρατιά Θράκης και μετά όταν έστειλε Στρατό μέχρι τη Φιλιππούπολη. Μετά το Μεταξά κανείς πολιτικός δεν ήξερε τι να κάνει με τις Ένοπλες Δυνάμεις. Εκτός ίσως από τον Παπάγο και τον Πλαστήρα. Που ήταν και αυτοί στρατιωτικοί, σαν το Μεταξά και το Πάγκαλο. Από τότε.....
Είναι κρίμα η προσπάθεια όλων να μην αναγνωρίζεται από την πολιτεία. Δε μιλάω για αναγνώριση με μισθούς και οικονομικές παροχές. Μιλάω για την θεμελιώδη αναγνώριση της ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων να προστατέψουν τη χώρα από αυτούς που την κυβερνούν. Μας πονάει όλους. Και σίγουρα οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν το αξίζουν.
Γιατί οι άνθρωποι, οι στρατιώτες που ορκίστηκαν να προστατεύουν τη πατρίδα τους, αξίζουν τουλάχιστον την εμπιστοσύνη της πολιτείας, οτι μπορούν να την υπερασπιστούν. 
Κανείς δε θέλει τον πόλεμο. Ιδίως αυτοί που ξέρουν ότι θα είναι στη πρωτη γραμμή. Αλλά το "ουκ ελλάτω παραδώσω" είναι βαριά κληρονομιά.
Δε χρειάζεται να κάνω προτάσεις.
Θα πώ μόνο ότι εμείς είμαστε εδώ.
Κι όποιος θέλει ας έρθει. 

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Άτιτλο

23:25. Είναι κατάρα να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς. Εμείς είμαστε πολύ καταραμένοι. 
Σκοπός αυτού του ιστολογίου είναι η αναφορά στα ασήμαντα. Αλλά πως να αφήσεις όλα τα άλλα ασχολίαστα. Και υπάρχουν τόσα πολλά να σχολιάσεις....
Π.χ. Μια γυναίκα που υποφέρει δεν μπορεί να λέει κωλόπαιδα στην τηλεόραση ενώ μια ξανθιά μπουμπού μπορεί να μιλάει για μπάτσους σε κεντικό δελτίο ειδήσεων.
Ο Σαντάμ ήταν φασίστας και ας άφηνε δημοσιογράφους στην εμπόλεμη ζώνη, το προπύργιο του ελέυθερου κόσμου δεν επιτρέπει σε δημοσιογράφους να ενημερώσουν το κόσμο. Οι διανοούμενοι (ναι εντάξει εδώ γελάμε) μιλάνε για κράτος - δολοφόνο γιατί χάθηκε ένα παιδί και δεν ανησυχούν που όλοι καταδίκασαν πριν την δίκη τον ένοχο, χαραμίζοντας τους αγώνες αιώνων για ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, το τεκμήριο αθωώτητας.
Οι ίδιοι επαγγελματίες αντιεξουσιαστές που καίνε μια πόλη, ας το δεχτούμε, από αγανάκτηση για την απώλεια ζωής ενός 15χρονου, δε λένε τίποτα για το θάνατο εκατοντάδων παιδιών. Λεβέντες γιατί δε πάτε κανα μήνα στη Γάζα να μάθετε τη σημαίνει αντάρτικο πόλεων, εξέγερση, αγώνας. Πως; Δεν έχει άσυλο; Ε, τι νομίσατε; Εκεί τα παιδιά αυτών που επέζησαν από ένα 10ετές ολοκαύτωμα θα αστειύονταν; Δεν αστειεύονται! ΣΚΟΤΏΝΟΥΝ! Σκοτώνουν τα εγγόνια αυτών που τους προστάτευσαν όταν οι Δυτικοί Σταυροφόροι τους σκότωναν. Εσάς θα σας φερθούν καλύτερα. Αν τολμάτε πάτε να τα βάλετε με εκείνο το κράτος. Ιδού η Γάζα ιδού και το πήδημα! (και το πυροβολικό, τα άρματα, η πείνα και η δόξα ενός αγνωστου και ανώνυμου θανάτου.)
Και φυσικά θα πω τώρα για το Διαμαντή. Όχι δε θα πω ότι ήταν ένα παιδί των €700. Όχι. Απλά εκτέλεσε το καθήκον του. Χωρίς γκρίνια και μιζέρια. Η δουλειά που κάνει είναι επικίνδυνη. Όλοι όσοι φοράνε στολή το ξέρουν. Όλοι όσοι φυλάνε κάποιες Θερμοπύλες.
Οι Θερμοπύλες αυτού του παιδιού ήταν μπροστά από κάτι που υπάρχει σε αφθονία στη χώρα μας (Υπουργείο) για κάτι που λείπει από τις ψυχές μας (πολιτισμός). Τιμή του λοιπόν, που του στη ζωή του "φυλάγει Θερμοπύλες". Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί "που από χρέος μη κινούντες" σε κάποια σκοπιά του Έβρου ή σε κάποιο Φαρμακονήσι φυλάνε τις δικές τους Θερμοπύλες. Όχι όμως και όσοι περνάνε καλά σε κάποιο γραφείο.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Διαμαντή. Δε γνωρίζω το χαρακτήρα του. Μπορεί να είναι ο περισσότερο "δίκαιος και ίσος σ΄όλες του τις πράξεις", μπορεί και όχι. Δεν μπορώ να τον κρίνω. Δε γνωρίζω καν αν θα τον συμπαθούσα. Όμως αυτός που τον έκρινε από το χρώμα των ρούχων του είναι ένας φασίστας. Ένας φασίστας που ανδρώνεται, όχι δεν τη χαραμίζω τη λέξη άνδρας, σημαίνει κάτι άλλο, ένας φασίστας που καταντάει έτσι σε μια κοινωνία που αυτοκτονικά σκοτώνει την ελευθερία. Τον λυπάμαι, όπως λυπάμαι και μένα και όλους μας.
Ο Διαμαντής και όσοι σαν τον Διαμαντή
"παλ' εις μικρόν γενναίοι
πάλι συντρέχοντες όπως μπορούνε"
απλά βρίσκουν το μπελά τους ότι και άν κάνουν. Πάντα κάποιος μεγαλόσχημος θα βρεί κάτι σπουδαίο να πεί. Ο κάθε Διαμαντής όμως δε μπορεί να πει. Μπορεί μόνο στη γωνία του δρόμου να φυλάξει σκοπός προστατεύοντας τους συναδέλφους του. Ή μπορεί να προσευχηθεί όπως κάνει ο νεαρός Ισραηλινός στρατιώτης πριν ξεκινήσει για τη Γάζα.
Και δυστυχώς περισσότερη τιμή του πρέπει του Διαμαντή γιατί αυτός  είναι εκεί να προστατεύσει αυτούς που τον απαρνιούνται με την πρώτη ευκαιρία. Ήταν εκεί και πληρώνει τώρα. Αλλά αυτή είναι η δουλειά του. 
Δεν ξέρω στη ζούγκλα που ζούμε σήμερα τη ζώο θα μπορούσε να είναι ο Διαμαντής. Αετός η μυρμηγκι ή λιοντάρι. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι ύαινα. (Το καταλαβαίνεις εύκολα, δεν έχει λεφτά και δεν είναι σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο). Δυστυχώς έχουμε μπόλικες και καλοθρεμμένες σήμερα. Και λυπάμαι που το αίμα του Διαμαντή θα τις κάνει και πιό καλοθρεμένες. Δεν είμαι καν περίεργος να ακούσω τι θα πουν. Βαρέθηκα.
Παρασύρθηκα και είπα πάρα πολλά.
Θα ευχηθώ μόνο περαστικά στον Διαμαντή.
Και θα αφιερώσω τις "ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ" σε κάθε Διαμαντή, οπουδήποτε.



Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

Αρχή

00:12. Ναι έφτασε η ώρα για την πρώτη καταχώρηση της χρονιάς. Μετά από ώρες φαγητού και κοινωνικών επαφών ήρθε η ώρα για λίγη σκέψη.....
Εντάξει φτάνει. Μη μας γίνει και συνήθεια η σκέψη. Φαντάζεσται μια κοινωνία με σκεπτόμενους ανθρώπους; Τι φρίκη! Ευτυχώς εμείς εδώ δε κάνουμε τέτοια πράγματα.
Εμείς εδώ λέμε απλά την αλήθεια χωρίς σκέψη. Επαναστατικά. Πχ. είδα, μερικές μέρες πριν, κομψούς επαναστάτες νεαρούς με πολύ ακριβά ρούχα να λένε ηρωικά περί κατάλυσης κράτους και αντίστασης ενάντια στην κρατική βία και λόγια συμπαθείας για λαθρομετανάστες που ήρθαν να γλυτώσουν από τη κόλαση της Γάζας. Σήμερα δε βλέπω τους ηρωικούς αυτούς μαχητές να λένε το παραμικρό για τις επιχειρήσεις των Ισραηλινών στη Γάζα. Το ενδιαφέρον, όμως,  είναι ότι αυτοί που υπεραμύνονται μιας ισχυρής κρατικής καταστολής εναντίον των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, ξαφνικά ανακάλυψαν τι περνούν στη Γάζα οι Παλαιστίνιοι.
Τέλος πάντων είναι η υποκρισία που με εκνευρίζει. Δε μπορεί ρε φίλε να ουρλιάζεις μέσα από ένα άσυλο για κρατική βία και όταν βλέπεις ένα φασιστικό μηχανισμό καταστολής που σκοτώνει μαζικά να περιορίζεσαι σε χλιαρές ανακοινώσεις. Άμα είσαι άντρας η οτιδήποτε κατα την ιδεολογία σου είναι φορέας τιμής, τράβα εκεί να πολεμήσεις τα Merkava και τα Apachee. Βέβαια, θα μου πεις,  εκεί δεν έχει άσυλο να πετάς μολότωφ εκ του ασφαλούς. Άσε και το πλέον τραγικό.... Εκεί δεν έχει Κολωνάκι να συντονιστείς με τους άλλους συναγωνιστές. 
Όσο για τους λαθρομετανάστες τώρα... Βλέπω αυτούς τους επαναστάτες με τα DKNY, Timberland, Ralph Lauren κτλ να λένε περι δικαιωμάτων. Δεν είδα κανέναν από αυτούς στα φανάρια να μαζεύει έναν έρμο που τον αναγκάζουν να πουλάει χαρτομάντηλα, και να του δίνει καταφύγιο. Ούτε και τους είδα να στεναχωριούνται ιδιαίτερα που αυτοί που εκμεταλεύονται τους λαθρομετανάστες πλουτίζουν ανενόχλητοι.
Από την άλλη ξαφνικά κάποιοι που αποκαλούσαν τους λαθρομετανάστες "μουσουλμανικά σκουπίδια" τώρα να μιλάνε για ηρωικούς μουσουλμάνους αγωνιστές κατά του σιωνισμού. Δηλαδή ρε φίλε αν ένας τύπος από το Μπαγκλαντές περάσει από 40 κύματα για να ρθεί στην Ελλάδα όπου θα περάσει 2 - 3 εφιαλτικά χρόνια, δουλεύοντας σα δούλος, ξεχρεώνοντας αυτούς που τον έφεραν,  είναι σκουπίδι, ανώ αν κάτσει στη χώρα του φτωχός και άνεργος είναι ηρωικός μαχητής κατά του σιωνισμού; Τι αλλάζει; Μήπως ο ήλιος της Ελλάδας κάνει τους μουσουλμάνους να χαλάνε; 

Αποφασίστε ρε παιδιά, και οι από εδώ και οι από εκεί.

Επειδή πάλι αρχισα να γκρινιάζω σταματάω.

Περισσότερα σύντομα......