19:39. Για τρείς (3) μέρες έγραφα την επόμενη καταχώρηση. Μια καταχώρηση σοβαρή, απαισιόδοξη, διδακτική και μάλλον τεράστια. Έγραφα μέχρι χθες το βράδυ. Τότε  σκέφτηκα ότι δεν χρειάζεται να γράφεις τόσα πολλά τέτοιες μέρες. Και από την άλλη ποιός είμαι εγώ να δίνω συμβουλές στην ανθρωπότητα τέτοιες ώρες.

Έτσι αποφάσισα να δημοσιεύσω μια μικρή καταχώριση, απλή, για ευχές. Βέβαια είδα, κακώς θα μου πείτε, και ειδήσεις κάποια στιγμή. Και πάλι μου το χάλασε το κέφι η τηλεόραση. Αυτά που είδα να γίνονται στη Γάζα είναι απίστευτα θλιβερά.  Είναι κρίμα τέτοιες μέρες χαράς να επιλέγονται για πόλεμο. Είναι ύβρις. Σαν ορθόδοξος, δεν πιστεύω στην εκδίκηση. Από την ιστορία, γνωρίζω για την ύπαρξη της Θείας Δίκης. Μια Θεία Δίκη, όμως, που ποτέ δε βιάζεται. Απλά όσοι σηκώνονται ψηλά όταν πέσουν κάνουν περισσότερο θόρυβο.

Και εκείνο που με απογοητεύει, αλλά σε καμμιά περίπτωση δε με ξαφνιάζει, είναι ότι οι έμμισθοι παρασιτικοί  επαναστάτες της χλωρίδας και πανίδας του εντέρου (παχέως και λεπτού) της σύγχρονης νεοελληνικής πολιτικής πραγματικότητας το κάναν γαργάρα. Σιγά μη λέγαν και τίποτα. Αλλά βέβαια άλλο να πετάς μολότοφ από άσυλο χωρίς να σε ακουμπά κανένας, και άλλο ιντιφάντα όπου όταν ρίχνεις πέτρες σου ρίχνουν σφαίρες.

Ο Θεός να συγχωρέσει αυτούς για τα εγκλήματα τους και κυρίως εμάς που τα επιτρέπουμε. 

Καλές γιορτές και ευτυχές το νέο έτος.

Νόμος

01:08. Χθες τέτοια ώρα ήμουν και πάλι ξύπνιος. Γιατί; Μα πρέπει να πάω να πάρω τη κόρη μου από το μαγαζί που κάνει εκδήλωση το σχολείο της. Έβαλε τα ψηλοτάκουνα (11, 5 πόντοι μόνο κατά δήλωση της), βάφτηκε, έκανε το μπαμπά της (εμένα) να είναι έτοιμος να δακρύσει από περηφάνεια γιατί έβγαλε τόση όμορφη κόρη και έφυγε. 

Δηλαδή έφυγε με την γνωστή υπηρεσία μεταφοράς. Εμένα.Έφτασα έξω από το πολύ γνωστό μαγαζί, σε κεντρική οδική αρτηρία (επιτρέψτε μου εφόσον δεν πληρώνομαι να μην διαφημίσω το υπόψην κέντρο διασκέδασης). Και εκεί, κατά το κοινώς λεγόμενο, πήρα ανάποδες. Γιατί; Για το γνωστό λόγο. Πάνω στη λεωφόρο, το ένα πίσω από το άλλο, σταθμευμένα τα αυτοκίνητα των θαμώνων. Όπως είναι απέναντι από όλα τα επώνυμα μαγαζιά, σε κεντρικές λεωφόρους, παντού στην Αθήνα. Τι με ενοχλεί αυτό; Με ενοχλεί γιατί δείχνει τη βαθύτατη περιφρόνηση που έχουμε σα λαός για το νόμο και τη κοινή λογική. Με ενοχλεί γιατί ενώ η ΕΛ.ΑΣ. βάλλεται από παντού, οι αστυνομικοί δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Ποιός θα πάρει στα σοβαρά την αστυνομία αλλά και τη δημοτική αρχή που επιτρέπει κάτι τέτοιο.

 Και τι έγινε θα πει κάποιος. 2 το πρωί ποιόν ενοχλούν μερικά αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο; Φυσικά ενοχλούν αλλά δεν είναι ο λόγος που θυμώνω αυτός. Εφόσον είναι λεωφόρος και η στάθμευση απαγορεύεται από το νόμο, πως οι αρχές (και κατ' επέκταση εμείς οι ίδιοι) , επιτρέπουν τη μαζική παραβίαση του νόμου (η οποία εδώ που τα λέμε είναι παραβίαση αταξική, εφόσον δίπλα στο Cayene υπάρχεί το μεταχειρισμένο Yugo).

Φωνάζουμε όλοι για τις σπασμένες βιτρίνες παραμονές των Χριστουγέννων. Αυτή τη βιτρίνα της χώρας την διαλύσαμε όλοι. Που θα βρούμε "γνωστό - άγνωστο" να το φορτώσουμε;

Πήγα κάπου με το παιδί μου, και το παιδί μου είδε το νόμο να παραβιάζεται. Δημόσια. Στο φώς της φωτισμένης από νέον, τέλος πάντων, νύχτας. Νά μια πρόκληση για κάθε γονιό. Πως θα κάνει το παιδί του να παίρνει στα σοβαρά έννοιες όπως νόμος, κοινωνία κτλ. Δεν είναι και τόσο απλό. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Και εδώ είναι πιστεύω η μεγάλη ευθύνη. Η δική μας ευθύνη. Να μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται τους νόμους, την κοινωνία και τελικά τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι εύκολο όταν μια όλόκληρη χώρα εργάζεται ολόψυχα για να σε διαψεύσει.

Τώρα θα ρωτήσει κανείς γιαί δεν κάλεσες τη τροχαία. Μα υπήρχε ήδη περιπολικό στο δρόμο. Και εκεί είπα "αει σιχτίρ" και τι νόημα έχει να ασχοληθώ. Ομολογώ ότι αυτή η προσέγγιση ή μάλλον ακριβέστερα απομάκρυνση από το πρόβλημα είναι λανθασμένη. Αλλά από την άλλη δεν είχα την ψυχική αντοχή να μαλώνω με το τηλεφωνητή της άμεσης δράσης ή με το πλήρωμα του περιπολικού τη στιγμή που αντιλαμβάνομαι ότι αυτή κατάσταση είναι, αν όχι, εντολή, τουλάχιστον ανοχή των από πάνω. Έχω και 16 πίεση αυτές τις μέρες. 

Έτσι αναρωτιέμαι ποιός σέβεται περισσότερο το νόμο; Ένα 16χρονο που πετάει πέτρες σε μια βιτρίνα ή ο πατέρας του που αφήνει το υπόψη Cayene στη λεωφόρο για να πάει στο σκυλάδικο και μετά να οδηγήσει και μεθυσμένος μέχρι το σπίτι. Ποιός κάνει το χειρότερο πλιάτσικο, ένας που τρέχει να βουτήξει ένα κινητό από μια σπασμένη βιτρίνα ή ένας γιατρός που δέχεται φακελάκι; Ποιός είναι χειρότερος, ο λειτουργός της πολιτείας που επιτρέπει την παραβίαση του νόμου ή 10 επαναστάτες (εντάξει εδώ γελάμε) που βάζουν σκουπίδια στο χριστουγενειάτικο δέντρο της πόλης;

 Όχι, δεν συγχωρώ το πλιάτσικο και κάψιμο ενός καταστήματος, ενός σχολείου ή μιας σημαίας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν κατανοώ κάποιους από τους λόγους που συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Τώρα ξέρω ότι μερικοί θα μιλήσουν για συνωμοσίες. Δε θα συμφωνήσω, γιατί ένας βασικός στόχος σε μια αντιπαράθεση μεταξύ κρατών είναι ο κοινωνικός ιστός του αντιπάλου κράτους (βλέπε ψυχρό πόλεμο, Βόρεια - Νότια Κορέα, Αραβικός Κόσμος - Ισραήλ κα). Αυτό δεν είναι συνωμοσία, είναι αυτό που λέμε διεθνείς σχέσεις. Από την άλλη δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι στη γειτονιά μας, κάποια κράτη δεν είναι και τόσο ειρηνικά και φιλικά. Απλά ας έχουμε τα μάτια και τα μυαλά μας ανοιχτά. 

Επιμένω όμως ότι το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και η ευκολία να βρίσκουμε καλές δικαιολογίες. Και δυστυχώς μόνο εμείς θα μπορέσουμε να το λύσουμε. Αν ποτέ βέβαια το πάρουμε απόφαση.

Δάσος

11:34. Τελικά δεν είναι σημαντικό το ότι  πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε. Δεν μπορεί να είναι ο ήχος του πριονιού σημαντικός, τη στιγμή που έχουμε βάλει φωτιά στο δάσος. Πως αλλιώς να περιγράψω αυτό που συμβαίνει.

 

Φωνάζουμε όλοι μα κανένας δε μπορεί και συνήθως δε θέλει να ακούσει. Αλλά εδώ που τα λέμε τι να ακούσει κάποιος; Τί ζητάμε;

Νομίζω την απάντηση την έδωσαν πριν από χρόνια, σε μια όχι ακριβώς μπαλάντα, οι SEX PISTOLS.

"I DON'T KNOW WHAT I WANT

      BUT I KNOW HOW TO GET IT"

(Anarchy in the UK)

Το κακό μου φαίνεται είναι ότι ζούμε σε μιά χώρα όπου όλοι ξέρουν το τρόπο....

Όλοι βρίσκουν το στόχο......

Τι κρίμα που κανείς δε ξέρει το σκοπό....

Έτσι τα αποτελέσματα φαίνονται αμμέσως.

Η γενιά των €700 έκαψε το εμπορικό κέντρο. Επαναστατική επιτυχία. Η γενιά των €700 θα φύγει γιατί σύντομα έρχεται αυτή των € 600.

Οι μαθητές και φοιτητές θέλουν να μη συγκρίνεται η Ιδιωτική με τη Δημόσια Παιδεία. Για αυτό κρατάνε κλειστά συνεχώς  τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια. Επαναστατική επιτυχία. Τα κατάφεραν, η Δημόσια Παιδεία επιτέλους απαξιώθηκε ολοκληρωτικά.

Οι νέοι διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή ενός μαθητή να μην έχει διαφορετική αξία από το δικαίωμα ενός μπάτσου.  Πέθανε ο αστυνομικός που λυντσάρανε 20 επαναστάτες. Τώρα τα κατάφεραν. Επαναστατική επιτυχία. Όλων οι ζωές έχουν την ίδια αξία. Μηδενική.

Τέτοια παραδείγματα μπορώ να πω πολλά. Παράδειγμα που να αποδεικνύει λογική διεκδίκησης δε βρίσκω. Τι εύκολο είναι να καταστρέψεις! Έχεις και χιλιάδες απολογητές σήμερα. Λάκης, Αλέξης, Αλέκος κα. Να χτίσεις, να δημιουργήσεις....... Άστο καλύτερα. 

Τώρα ποιός φταίει; Χμμ... Σίγουρα όχι οι Εβραιομασώνοι. Σίγουρα όχι τα σκοτεινά ξενοκίνητα κέντρα αποφάσεων. Η αποψη μου είναι ότι φταίει το κακό μας το κεφάλι. 

Ζούμε σε μια χώρα που κατοικείται από εμάς και όχι από άλλους. Εντάξει κάποιοι έχουν συμφέροντα να μην είναι καλά τα πράγματα στην Ελλάδα. Λογικό. Έτσι είναι οι σχέσεις μεταξύ των κρατών.  Όταν, όμως, εμείς οι ίδιοι κάθε μέρα, φοροδιαφεύγοντας και δωροδοκόντας, προδίδουμε τη χώρα μας, ποιό σκοτεινό κέντρο μας καθοδηγεί;

Έχουμε και την Ορθοδοξία, τη χτυπούν συμφέροντα από άλλες πλευρές. Αλλά αν ο μητροπολίτης φορά ροζ να μη πω τί,  και το εκκλησίασμα το ανέχεται και δεν τον ξυρίζει επι τόπου, ο πάπας μας φταίει για τα χάλια μας.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους!

Σιωπή

12:21. Πέρασαν μέρες, είναι ντροπή, ακόμα υπάρχουν κάποιοι που σκυλεύουν τον νεκρό. Ας τον αφήσουν ήσυχο. Ας τον αφήσουν ήσυχο οι επαναστάτες με τα Prada και τα Armani. Ας τον αφήσουν ήσυχο οι δημοσιογράφοι με τα Montblanc. Ας τον αφήσουν ήσυχο οι σωτήρες με τα μεγάλα λόγια τους. Δε είναι άξιοι να κάνουν κάτι καλό, τουλάχιστον ας σωπάσουν.

Μεγάλα και κενά λόγια, υποκρισία και θορυβος......

Πρέπει όμως να προχωρήσουμε.

Πόνος

01:12. Η λέξη που χρειάζομαι είναι "πόνος". Αυτό νοιώθω. 

Πόνος για ένα άδικο θάνατο.

Πόνος για την προθυμία μιας πολιτείας να καταδικάσει.

Πόνος για την απροθυμία μιας κοινωνίας να καταδείξει πραγματικούς ενόχους.

Πόνος για το μίσος που δηλητηριάζει τους νέους.

Πόνος για την απροθυμία μιας πολιτείας να αναλάβει τις ευθύνες της.

Πόνος για την αποδοχή του μίσους σαν ιδεολογία από μια κοινωνία.

Πόνος γιατί δυσκολεύομαι να εξηγήσω τι συμβαίνει στα παιδιά μου.

Από την άλλη αναρωτιέμαι αν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι. 

Εγώ δεν είμαι αυτός που ψηφίζει; 

Εγώ δεν είμαι αυτός που  ανοίγει την τηλεόραση να δει όλους αυτούς τους πανεπιστήμονες των παραθύρων;

Εγώ δεν είμαι αυτός που ανέχεται την καθημερινή διαφθορά της πολιτείας;

Εγώ δεν είμαι αυτός που κάθε μέρα παραβιάζω κάποιο νόμο για ίδιον όφελος;

Εγώ δεν είμαι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά του να μην προσπαθούν αλλά απλά να φροντίζουν να περάσουν καλά χωρίς να νοιάζονται για τίποτα;

Ειλικρινά τι μπορώ να απαιτήσω μετά από όλα αυτά;

Να εφαρμόζονται οι νόμοι;

Να σέβονται τους θεσμούς όλοι;

Αυτός ο κόσμος που ζούμε είναι δημιούργημα μας. 

Τι κάνουμε για να αξίζουμε κάτι καλύτερο;

Αξίζουμε κάτι καλύτερο;

Η απάντηση είναι: Εμείς ΟΧΙ δεν αξίζουμε τίποτα καλύτερο. 

Όμως έχουμε καθήκον να εξασφαλίσουμε ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο.

Φοβάμαι για αυτό που λέει και ο Καβάφης

"και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,

να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά"

Ο Θάνατος ενός παιδιού, είναι διπλός θάνατος, γιατί δεν χάνεται μόνο μια ζωή, χάνεται και μια ελπίδα για το μέλλον. Σα πατέρας δεν τολμώ να σκεφτώ τον πόνο των γονιών. 

Η αφαίρεση μιας ζωής είναι παντα φόνος, γιατί η ζωή είναι ιερή. Κάθε άνθρωπος που αφαιρεί μια ζωή διαπράτει έγκλημα, όσο και αν το δικαιολογούν οι συνθήκες.

Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα, ανεξάρτητα από το έγκλημα που διέπραξε, να ελπίζει σε μια δίκη. Εκτός βέβαια αν αυτό δε βολεύει τις τηλεμετρήσεις, οπότε οποιοσδήποτε είναι ένοχος ανεξάρτητα από την απόδειξη του αντιθέτου. 

Υποθέτω ότι ο βανδαλισμός μνημείων και η λεηλασία καταστημάτων δεν μπορεί να θεωρηθεί δείγμα πολιτισμού. Όμως.... Τελικά θα βγεί κάποιος απολογητής και θα το παρουσιάσει σαν επαναστατική πράξη. 

Ο άδικος θάνατος ενός παιδιού δυστυχώς έβγαλε στην επιφάνεια ότι χειρότερο είχαμε να δείξουμε. 

Υπάρχει ελπίδα; 

Σίγουρα αλλά φτάνουν τα μεγάλα λόγια.

Υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει.

Ένα παιδί χάθηκε.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα ...........

Εργασία

11:24. Όχι δεν προκειται να αρχίσω να παραπονιέμαι  μέραπου είναι σήμερα! Τουλάχιστον όχι για τη δουλειά. Όχι οτι δεν έχω πολύ, αλλά γιατί δεν αξίζει τον κόπο να παραπονιέμαι. Δεν τελειώνει με τίποτα, πολλαπλασιάζεται και δυσκολεύει συνεχώς, οπότε τί νοημα έχει να παραπονεθώ. Ούτε θα παραπονεθώ για την αντίληψη περί του ενδυματολογικώς  ωραίου της κόρης μου, η οποία σήμερα αγόρασε πάλι 12ποντα. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ ωραία με αυτά και εφόσον δε ζαλίζεται όταν σκαρφαλώνει σε αυτά, εμένα δε μου πέφτει λόγος, έτσι κι αλλιώς εγώ μόνο πληρώνω.  Αν άρχιζα όμως τα παράπονα σήμερα, θα ήταν για ένα πράγμα μόνο. Ποιο είναι αυτό; 

Πρόσφατα ήρθε στο γραφείο ένας παλιός προϊστάμενος. Παραιτηθείς πρόσφατα. Μας ειδοποίησαν να πάμε να τον παραλάβουμε από την πύλη για να μπει μέσα. Δεν παρατηρήθηκε αυτό που λέμε συνωστισμός από εθελοντές. Με το ζόρι κάποιος μετα από λίγο αποφάσισε να πάει. Και όχι αμέσως. Όταν ήρθε όλοι όσοι τον γνωρίζαμε (οι παλιότεροι δηλαδή) τον αγνοήσαμε. 

Δε βαριέσε θα μου πεις, αλλά πως το λέει ο Αγάθων, κατα νόμον .., ανθρώπων.. α ναι ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ! Λένε πολλά για τους καραβανάδες, τους μονιμάδες κτλ. Τα περισσότερα είναι είτε υπερβολές είτε ψέματα. Αυτό όμως δυστυχώς είναι αλήθεια. Και αυτό είναι το παραπονό μου. Η έπαρση που δέρνει ορισμένους. Ξεχνάνε ότι όσο πιο ψηλά φτάνεις, απλά έρχεσαι πιο κοντα στο τέλος. Δε θα είσαι εκεί για πάντα. 1 - 2 αντε 10 χρόνια. Και μετά; Συνταξιούχος. Και μετά; Ένα γεροντάκι που θα περιμένει με το χαρτάκι του στο στρατιωτικό φαρμακείο, όπως ο στρατηγός που συνάντησα προχθές. Και μετά; Ένας γεράκος που η νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο του λέει φωναχτά  "περίμενε παππού ο κυριος είναι εν ενεργεία, βιάζεται, εσύ θα μπείς μετά!". Και το τραγικό είναι πως όλοι τα βλέπουμε.... Τα βλέπουμε και δεν διδασκόμαστε. Τέλος πάντων περνάν τα χρόνια και έρχεται και η δική μου σειρά. Ελπίζω το "ουκ αει" να μην το ξεχάσω, αν και εδώ που τα λέμε με 3 γυναίκες στο  σπίτι το "άρχειν" είναι κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Αλλά είπαμε όχι παράπονα σήμερα! 

Άφιξη

11:00. Ήρθα, είδα και απελπίστηκα. Γιατί; Κατ' αρχάς γιατί όχι. Ένα γεμάτο ντουλάπι που περιμένει να το αδειάσεις είναι ένας καλός λόγος να απελπιστείς. Γι' αυτό σήμερα κοίταξα μόνο τα τρέχοντα, ες αύριον τα σπουδαία, σήμερον καρδία μου εφράνου με έγγραφα μέχρι μία (1) σελίδα. Να δω πότε θα κάνω αρχειοθέτηση.Αχχχχχ. Τέλος πάντων αυτά δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Σίγουρα όχι τους παραπάνω, γιατί αλλοιώς θα μου διέθεταν βοηθό.

Αλλά αρκετά με τη γκρίνια σήμερα. Δεν είναι τόσο άσχημη η δουλειά μου. Έχει τόσα καλά. Ναι έχει, αλήθεια λέω! Με ενοχλούν βέβαια ένα δύο ...τρία, μερικά η μάλλον αρκετά πράγματα (τελευταία μέτρηση 23 Νοε 2008, Αριθμός Πραγμάτων που με Ενοχλούν στη Δουλειά μου: 2753). Ενα από αυτά, με ενοχλεί πάρα πολύ. Τί είναι; Μα το μαγαζάκι στη γωνία, η κλίκα των κολητών που είναι μέσα σ' όλα χωρίς ποτέ όμως να εμπλέκονται σε κάτι. Με ενοχλεί ο τζάμπα μάγκας, ο ξερόλας, ο είμαι μέσα σ' όλα αλλά δεν κάνω τίποτα, ο επικίνδυνα άχρηστος. Με ενοχλεί γιατί συνήθως είναι ένας τενεκές. Άδειος. Και σαν άδειος τενεκές κάνει πολύ θόρυβο. Τώρα κάποιοι θεωρούν το θόρυβο μουσική. Γιατί; Δεν γνωρίζω. Αλλά εγώ είμαι υποχρεωμένος να τον αντέχω κάθε μέρα να λέει ότι του κατέβει και έχω και πίεση. Τουλάχιστον όμως δεν ευδοκιμούν τέτοιοι τύποι δίπλα μου. Συνήθως πάνε σε άλλους πιο καλους προϊσταμένους. Έτσι καταλήγουμε στο κλασικό δίλημα : Τί είναι καλύτερο και πιο ευγενικό; 

α.Να 'σαι μόνος σου, άρχοντας που δουλεύει σα σκλάβος 

β.Να 'σαι με παρέα καραγκιόζης, που πίνει καφέ ως τις 10:00, παίζει πασιέντζες ως τις 13:00 και μετά πάει δίπλα και λέει πόσο πολύ δουλεύει; 

Η απάντηση ξεκάθαρη, αλλά γιατί εγώ  πάντα διαλέγω το "α"; 

Ξεκίνημα

11:30. Μια καινούρια εβδομάδα άρχισε. Η τιμωρία που μου επέβαλλε η μεγάλη μου κόρη τελείωσε (στέρηση υπολογιστή το Σάββατο και την Κυριακή γιατί δεν ενημέρωσα ότι θα καθυστερήσω να επιστρέψω από μια συνάντηση). Έτσι είναι ώρα να πω κάτι καινούριο.

Αύριο είναι η πρώτη μέρα στη δουλειά μετα από 2 μήνες βόλτες από εδώ και από εκεί. Είναι καλό αυτό; Μάλλον, αλλά και πάλι αυτό το βουνό από χαρτί ποιός θα το ανέβει; Μάλλον εγώ. Άτιμο πράγμα η γραφειοκρατεία. Είναι αυτό που εξασφαλίζει ότι όταν όλα έχουν καταρεύσει, κάποιος θα βρεί έναν τρόπο να κάνει τη μέρα όλων ακόμα πιο δυσάρεστη για το κοινό καλό. Στη δική μου περίπτωση πολλοί άνθρωποι που δε γνωρίζω και πιθανότατα δε θα δώ ποτέ από κοντά, συνεργάστηκαν αρμονικά επί εβδομάδες χωρίς καν το γνωρίζουν για να κάνουν την επόμενη εβδομάδα εφιαλτική για μένα. Για το λόγο αυτό τους ευχαριστώ και τους εύχομαι κάτι που συνήθως στα comics το βλέπουμε γραμμένο με χαρακτήρες που εμφανίζονται πατώντας το πλήκτρο "SHIFT" και κάποιον αριθμό. Γνωρίζω και κατανοώ πως ότι έκαναν το έκαναν από καθήκον αλλά και πάλι με τη δική μου υπέρταση παίζετε μάγκες. Αλήθεια ξέρει κανείς να δακτυλογραφεί, να μην έχει κάτι να κάνει το πρωί της Δευτέρας, να έχει άδεια εισόδου και να του αρέσει να βοηθάει τον συνάνθρωπο του; Αν ναι, επικοινωνήστε το ταχύτερο δυνατόν!

Πτήση

12:25. Έφτασα στο σπίτι, έκανα ένα καυτό ντους και όπως προστάζει η μοίρα, το ταλαίπωρον σαρκίον και πάνω από όλα η κοινή λογική ετοιμάζομαι να πέσω για ύπνο. Όχι όμως αμέσως, η μικρή μου κόρη έχει πάει στο πάρτι του σχολείου και έτσι με τη σύζυγο περιμένουμε τηλέφωνο ότι έφυγε με τη φίλη της για το σπίτι της φίλης της όπου θα περάσει τη νύχτα. Με λίγα λόγια μετά από 700 χμ οδικώς και 500 αεροπορικώς δεν έφτασε η ώρα του ύπνου! Υπομονή λοιπόν.

Περισσότερα αύριο.

Δρόμος

00:19. Το τελευταίο βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Αύριο στην Αθήνα, στο σπίτι, μετά από εβδομάδες ταξιδιών. "Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος" λέει ο ποιητής, όμως σαν πεζός που είμαι και κυνικός εύχομαι να είναι σύντομος χωρίς πολλές στροφές και ανηφόρες μέχρι τη δική μου Ιθάκη. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα το τελευταίο δίμηνο να μιλάω με τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο. Γι' αυτό ανυπομονώ αύριο τέτοια ώρα να είμαι στο κρεβάτι μου και να κοιμάμαι. Βέβαια ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Μέχρι τότε θα γράψω για κάτι που πρόσεξα πριν από λίγο. Κοιτώντας το προφίλ μου, διαπίστωσα ότι είμαι υδροχόος και άλογο. Νομίζω ότι σαν πληροφορία αυτό είναι εντελώς αδιάφορο για ένα φυσιολογικό άτομο. Έχω βαρεθεί να ακούω τι καλό ζώδιο είναι ο υδροχόος και τι έξυπνο και τι καταπληκτικό. Είναι απίστευτο τι θα ακούσεις από ένα άτομο που βρίζει το "παπαδαριό" όλη την ώρα, αν το ρωτήσεις, για πλάκα - τί το ήθελα, για την καρμική συμβατότητα ενός υδροχόου του πρώτου δεκαήμερου με ωροσκόπο ταύρο και μίας διδύμου του τρίτου με ωροσκόπο σκορπιό όταν ο Δίας είναι στην παρθένο. Ανάλυση να μην ξέρεις από που να κρυφτείς για μια ολόκληρη πτήση, 2 ώρες και, χωρίς σταματημό. Αλλά η επανάσταση επανάσταση. Η θρησκεία όποιο του λαου. Ο ανάδρομος Ερμής όμως; Εδώ τα χαλάμε άλλο οι δεισδαιμονίες τύπου ορθοδοξία και άλλο τα λεγόμενα της κυρίας Παπαρίδου που βγάζει ωροσκόπιο με κουμπιουτερ! Που έχουμε μπλέξει! Αριστεροί διανοούμενοι, κατίνες της διπλανής πόρτας, επιστήμονες και αγράμματοι με το βιβλίο αστρολογίας στο χέρι. Και καλά να κάνεις μια προσπάθεια να ψελίσεις κάποιο σοβαρό επιχείρημα, κάηκες. Τι σκοταδιστής, τι φανατικός, τί κυνικός μηδενιστής,τι φονταμενταλιστής θρησκόληπτος και άλλα τέτοια θα ακούσεις. Τι να κάνουμε "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία". Πως να τολμήσεις να κοιτάξεις μπροστά και να προχωρήσεις ξέροντας ότι μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου. Θα μου πεις τώρα και η θρησκεία; Κοίτα σαν ορθόδοξος πιστεύω ότι θα κριθώ για τις πράξεις μου, εφόσον μόνος υπεύθυνος για αυτές είμαι εγώ. Με την αστρολογία, δεν είμαι υπεύθυνος για τίποτα. Τα άστρα το λένε. Αυτά φταίνε. Εγώ δεν ξέρω τίποτα είμαι θύμα του σύμπαντος. Μιλάμε για κακομοιριά γαλαξιακών προδιαγραφών. Γι' αυτό σκασίλα μου για τα ζώδια σας και αν ακόμα μπορούσαν να καθορίσουν τη ζωή μου. Καθορίστε ότι θέλετε, στη ζωή του Γιάννη, αποφασίζει ο Γιάννης (εντάξει και η γυναίκα μου, δηλαδή μόνο αυτή αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος).
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Αυτό το Λαιστρυγόνα που τον λένε ωροσκόπιο και τον Κύκλωπα τον αστρολόγο επιλέγω να μην τους κουβαλάω. Ας κριθώ εγώ για τα λάθη μου και όχι ένα ουράνιο σώμα σαν το αγριο Ποσειδώνα. Αυτά για απόψε

Βόλτα

03:25.Άλλη μια συντάξιμη μέρα πέρασε. Η μισή σε ένα minibus που φαίνεται ικανό να παράγει κάθε είδους θόρυβο ενώ κινείται με ταχύτητα ανάπηρου βραδύποδα. Η άλλη μισή περπατώντας. Βέβαια περπατούσα και όλο το βράδυ. Τουλάχιστον πήγαμε για μακαρονάδα και το μαγαζί άξιζε το κόπο. Όπως αξίζει το κόπο η βόλτα στη Θεσσαλονίκη. Πάντα. Αλλά πολύ η κούραση, ολίγον το φαγητό ακόμη δε ολιγότερος ο ύπνος. Άσε που κανένας τέτοια ώρα δε θέλει να έρθει μαζί μου για ποτάκι. Νέα παιδιά και κοιμούνται...... Στη Θεσσαλονίκη...... Σε τι κόσμο ζούμε; Ευτυχώς όμως καθάρισε ο συμαθητής! Πήγαμε για ένα, εντάξει 2, τέλος πάντων 3 ποτάκια (αυτός δηλαδή γιατί εγώ λόγω στομαχιού τη βγάζω με coca cola). Ωραία ήταν.
Και μια και μιλάμε για ποτά κάτι εντελώς άσχετο. Έχει προσέξει κανείς πόσα βίντεο με θέμα αναρτήθηκαν σήμερα για τη Μακεδονία; πρέπει να είναι 15. 15 τις τελευταίες 24 ώρες. Εντάξει τα περισσότερα είναι βίντεο χορών και τραγουδιών. Δε παύουν όμως να φορτώνουν με χαζομάρες τον άτυχο που θα πέσει επάνω τους.
Πρώτο - πρώτο το βίντεο του ηρωικά δαρμένου στο Κολωνάκι gay διανοούμενου. Αναρωτιέμαι εκεί που πήγε να στηρίξει τα δικαιώματα των φίλων του, αν έκατσε να ψάξει το δικαιώματα των μειονοτήτων που ζουν εκεί να αυτοπροσδιορίζονται. Φυσικά δε μιλάμε για τους Έλληνες γιατί φαίνεται ότι ο τύπος έχει κόλλημα με την Ελλάδα (στο κάτω - κάτω δικαίωμα του είναι) και έτσι λογικό είναι να χαίρεται για τα παθήματα τους, αλλά για τους Αλβανούς. Αλλά Λυπάμαι που το λέω, αυτός ότι κάνει το κάνει από μίσος και όχι από αγάπη. Είναι αρκετά καλιεργημένος για να μιλάει ήρεμα αλλά το μίσος δε κρύβεται. Κρίμα, γιατί αν το έκανε από αγάπη για τους άλλους κάτι καλό μπορεί να γινόταν, με το μίσος τι μπορεί να καταφέρει; Μάλλον να κάνει μανάδες να κλαίνε....
Τώρα θα μου πεις πως τον αφήνουν να μιλάει. Αλλά και τι να κάνεις. Αν τέτοιοι τύποι σου πουν κάτι καλό τότε αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου... Άλλωστε πάντα πίστευα ότι μπορεί να διαφωνώ από τα βάθη της ψυχής μου με ότι λες αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να σε εμποδίσω να γελιοποιηθείς από μόνος σου.
Δε βαριέσαι. Έτσι κι αλλιώς τέτοιοι τύποι ότι και αν πουν, απασχολούν τη μερίδα του τύπου που επιλέγουν εκείνοι που ενδιαφέρονται περίσσότερο για το τι φορά κάποιος παρά για το λέει.
Είναι τραγικό όμως τελικά να βλέπεις την προσπάθεια που κάνουν οι γείτονες, ενώ εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του κακομοίρη. Και έχεις τον κάθε δυστυχισμένο να βγάζει το δηλητήριο του σε ότι έχεις ιερό. Θα έλεγα μάλλον ότι θυμώνω.
Και μάλλον πρέπει να πάω να μάθω βουλγάρικα να τους απαντάω στη γλώσσα που μιλάνε. Είναι απίστευτες οι χαζομάρες που ανταλλάσουν μεταξύ τους στα βουλγάρικα και εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Και ακριβώς επειδή δεν το παίρνουμε είδηση τι λένε, δεν προβάλουμε επιχειρήματα με αποτέλεσμα στο τέλος αυτοί να θεωρούν τα δικά τους επιχειρήματα ατράνταχτα. Κάτι πρέπει να γίνει.....

Στη πρίζα!

12:53. Πρέπει να γεμίσω τις μπαταρίες μου όπως προτείνει το σύνολο του αναγνωστικού μου κοινού (ευχαριστώ ria για την υποστήριξη). Πως όμως; Αντίθετα από τα κινητά οι άνθρωποι δεν μπορούν να γεμίσουν τις μπαταρίες όταν είναι στη πρίζα όλη την ημέρα. 700 χμ με minibus σήμερα! Σχεδόν τα μισά προβλέπονται για αύριο. Τελείωσα μόλις τώρα. Θέλω να πάω μια βόλτα στη πόλη, αλλά που κουράγιο. Εντάξει, αρκετά με τη γκρίνια.

Η πόλη είναι υπέροχη, φώτα, κόσμος στο δρόμο και στα μαγαζιά. Γυρνώντας γύρω γύρω στην ύπαιθρο το χάρηκα επίσης. Όμορφα τοπία, φανταστικά φαράγγια, τεράστια θερμοηλεκτρικά εργοστάσια με επιβλητικά σύννεφα καπνού που υψώνονταν σαν....Χμμμ νομίζω κάτι άλλο ήθελα να πω, αλλά μάλλον το εργοστάσιο μου χάλασε την παραμυθένια εικόνα που νόμιζα ότι είχα σχηματίσει. Βέβαια και αντίλογος υπάρχει! Πχ χωρίς αυτό το εργοστάσιο δε θα υπήρχε η δυνατότητα να λειτουργήσει ο Η / Υ μου, ώστε εγώ μέσω αυτού να προβώ σε μια κατάθεση ψυχής. Χμ μάλλον πάλι το παράκανα. Συμπέρασμα με άδειες μπαταρίες δε κάνει να γράφω, θα εκτεθώ! Μάλλον πρέπει να πάω αμέσως για ένα ποτάκι. Όμως ξένος σε ξένο μέρος..... που να πάω, θα χαθώ. Καμμιά ιδέα κανείς; Εστω για αύριο που θα τελειώσω πάλι κατα τις 01:00. Όλες οι προτάσεις δεκτές, εκτός από αυτές που λένε κάτσε μέσα γέρο!
Περιμένω.

Ύπνος

11:46. Έφτασα πριν από λίγο στη Θεσσαλονίκη! Στην πόλη που δε κοιμάται ποτέ! Το κακό είναι ότι εγώ αντίθετα από τη πόλη νυστάζω σχεδόν αδικαιολόγητα (σαν να στέκει σα δικαιολογία το γεγονός ότι χθες δε έκλεισα μάτι και ότι σήμερα δούλευα σα τρελός μέχρι τις 18:00 που έφυγα για το αεροδρόμιο) και έτσι δεν μπορώ να πάω ούτε μια βόλτα στο λιμάνι. Οπότε η βόλτα αναβάλεται για αύριο το βράδυ.......
Όμως θέλω να γράψω για κάτι που ένιωσα μόλις μπήκα στη πόλη με το αυτοκίνητο. Εντάξει είναι βράδυ, αλλά παρ' όλα αυτά είναι φωτεινή. Σίγουρα δε λάμπει σα χριστουγενειάτικο δέντρο, οικολογικό η μη, αλλά έχει κάποιο φως. Πριν από λίγες μέρες ήμουνστο Βελιγράδι, το οποίο αν και από το όνομα περιμένεις άλλο, είναι γκρι, μουντό και σκοτεινό. Δε λέω πολλά φώτα, κόσμος στο δρόμο αλλά .... Νομίζω ότι είναι μάλλον το τσιμέντο που βάζουν παντού. Περπατάω καμμιά φορά σε τσιμεντένια πεζοδρόμια, γύρω από κτίρια με χρώμα τσιμέντου και χαλάει το κέφι μου. Πέστε με περίεργο αλλά ακόμα και το ψευδολευκό της απλής πλάκας πεζοδρομίου έχω την εντύπωση ότι κάνει τη πόλη, οποιαδήποτε πόλη, λίγο πιό ανθρώπινη.
Τώρα βεβαια πως κατάληξα από τον ύπνο, η μάλλον την έλλειψη του μέσω Βελιγραδίου στις πλάκες πεζοδρομίου δεν το κατάλαβα. Αλλά από ότι κατάλαβα καλύτερα να πάω για ύπνο γιατί όσο μένω ξύπνιος ........

Αϋπνία!

03:14, ώρα "π" δηλαδη και εγώ είμαι εκτός από άυπνος και έκπληκτος. Δύo (2) άνθρωποι πρόσεξαν το blog! Χαίρομαι, τόσο που σχεδόν δε προσέχω ότι σε 3 ώρες πρέπει να ξυπνήσω (με την ευρεία έννοια του όρου εφόσον δε κοιμάμαι) και να πάω στο γραφείο, να βρω εκκρεμότητες 2 μηνών, να τις αγνοήσω, να προετοιμαστώ για ταξίδι, από εκεί να πετάξω στη Θεσσαλονίκη, για εργασία βέβαια και να περάσω μια κουραστική εβδομάδα τρέχοντας από εδώ και απο εκεί.

Αναρωτιέμαι αν θα βρω έστω και λίγο χρόνο να δω τη πόλη. Έπεται συνέχεια........

Πρώτη φορά!

Τι έχω να πω που να ενδιαφέρει τους άλλους;

Τι έχω να πώ γενικά;

Μάλλον έχω πολλές ερωτήσεις.

Ας περιμένω καλύτερα λίγο, κάτι μπορεί να σκεφτώ.