Άφιξη

11:00. Ήρθα, είδα και απελπίστηκα. Γιατί; Κατ' αρχάς γιατί όχι. Ένα γεμάτο ντουλάπι που περιμένει να το αδειάσεις είναι ένας καλός λόγος να απελπιστείς. Γι' αυτό σήμερα κοίταξα μόνο τα τρέχοντα, ες αύριον τα σπουδαία, σήμερον καρδία μου εφράνου με έγγραφα μέχρι μία (1) σελίδα. Να δω πότε θα κάνω αρχειοθέτηση.Αχχχχχ. Τέλος πάντων αυτά δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Σίγουρα όχι τους παραπάνω, γιατί αλλοιώς θα μου διέθεταν βοηθό.

Αλλά αρκετά με τη γκρίνια σήμερα. Δεν είναι τόσο άσχημη η δουλειά μου. Έχει τόσα καλά. Ναι έχει, αλήθεια λέω! Με ενοχλούν βέβαια ένα δύο ...τρία, μερικά η μάλλον αρκετά πράγματα (τελευταία μέτρηση 23 Νοε 2008, Αριθμός Πραγμάτων που με Ενοχλούν στη Δουλειά μου: 2753). Ενα από αυτά, με ενοχλεί πάρα πολύ. Τί είναι; Μα το μαγαζάκι στη γωνία, η κλίκα των κολητών που είναι μέσα σ' όλα χωρίς ποτέ όμως να εμπλέκονται σε κάτι. Με ενοχλεί ο τζάμπα μάγκας, ο ξερόλας, ο είμαι μέσα σ' όλα αλλά δεν κάνω τίποτα, ο επικίνδυνα άχρηστος. Με ενοχλεί γιατί συνήθως είναι ένας τενεκές. Άδειος. Και σαν άδειος τενεκές κάνει πολύ θόρυβο. Τώρα κάποιοι θεωρούν το θόρυβο μουσική. Γιατί; Δεν γνωρίζω. Αλλά εγώ είμαι υποχρεωμένος να τον αντέχω κάθε μέρα να λέει ότι του κατέβει και έχω και πίεση. Τουλάχιστον όμως δεν ευδοκιμούν τέτοιοι τύποι δίπλα μου. Συνήθως πάνε σε άλλους πιο καλους προϊσταμένους. Έτσι καταλήγουμε στο κλασικό δίλημα : Τί είναι καλύτερο και πιο ευγενικό; 

α.Να 'σαι μόνος σου, άρχοντας που δουλεύει σα σκλάβος 

β.Να 'σαι με παρέα καραγκιόζης, που πίνει καφέ ως τις 10:00, παίζει πασιέντζες ως τις 13:00 και μετά πάει δίπλα και λέει πόσο πολύ δουλεύει; 

Η απάντηση ξεκάθαρη, αλλά γιατί εγώ  πάντα διαλέγω το "α";