Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Απαντήσεις

21:28. Συνηθίζεται κάθε χρόνο αυτές τις μέρες όλοι να θυμούνται την μη ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού, την απάτη του Αγίου Φωτός, τις διάφορες προδοσίες της Εκκλησίας στην Εθνική Ιδέα κτλ. Είναι τόσο συνεπές το φαινόμενο που αλλιώς δε καταλαβαίνουμε ότι έφτασε το Πάσχα. 

Και τώρα προέκυψαν και οι Δωδεκαθεϊστές. Που ήσασταν τόσο καιρό ρε παληκάρια? Όταν οι προδότες παπάδες σφάζοταν επί τουρκοκρατίας ψάλλοντας ελληνικά εσείς που ήσασταν; Στο Μακεδονικό αγώνα; Έλα ντε....

Εκεί που δουλεύω ευδοκιμεί το είδος. Υπερυπερπατριώτες. Αυτόν το καιρό είναι μέσα στη γκρίνια γιατί εμείς οι Έλληνες γιορτάζουμε Εβραϊκές γιορτές. Τις εορταστικές άδειες τις παίρνουν πρώτοι βέβαια αλλά δε πειράζει παιδιά, χαλάλι σας.

Τους ακούς αυτές τις μέρες να γκρινιάζουν για το παπαδαριό. Και τι λένε; Πολλά. Ένα από τα αγαπημένα τους είναι ότι ανακάλυψαν ότι "το παπαδαριό" τα έβαλε με την αρχαία θρησκεία. Πια αρχαία θρησκεία; Αυτή του Περικλή και του Ομήρου; Αυτή είχε πεθάνει ήδη από την εποχή της Ρωμαϊκής κατάκτησης. Τότε δε κτίζοταν ναοί του Δία. Κτίζοταν ναοί του αυτοκράτορα, Σεραπεία και ναοί του Θεού Ήλιου.  Η αρχαία θρησκεία, το Δωδεκάθεο είχε ήδη χαθεί. Η νέα θρησκεία ήταν κάτι επιφανειακό και σίγουρα ήταν ειδωλολατρία. Δεν άντεξε τον ανταγωνισμό και χάθηκε. Απλή λογική. Εξέλικτική λογική αν θέλετε. Φυσική επιλογή. Αυτός ο έρμος ο Ιουλιανός, τον Ήλιο παρακαλούσε να τον βοηθήσει, και όχι τον Δία. Πίστευαν οι Έλληνες της εποχής του Ομήρου τον Ήλιο σαν υπέρτατο θεό; Δε νομίζω. Έτσι χάθηκε και ο Μιθραϊσμός στη Περσία που ήταν στα τελευταία του, όταν εμφανίσθηκε το Ισλάμ. Έτσι χάθηκε, την ίδια εποχή και ο χριστιανισμός στην Αίγυπτο, γιατί όπως φαίνεται δεν είχε βάσεις. Αν είχε λαϊκό έρισμα θα χάνονταν? Χάθηκε ο Χριστιανισμός στην ΕΣΣΔ,το Ισλαμ στις χώρες που ήταν Ευρωπαϊκές αποικίες; Η απάντηση είναι όχι. Βέβαια τώρα αν μερικοί βάλθηκαν να αναστήσουν κάτι πεθαμένο, "Ιδού η Ρόδος.....". Η ανάσταση είναι και σύμφωνη με το πνεύμα των ημερών. Αν τα καταφέρετε μπράβο. Αν όχι, όπως ταιριάζει σε Έλληνες δώσατε έναν αγώνα καλό αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα.

Έρχονται μετά και για ενίσχυση οι "λογικοί". Αριστεροί, διανοούμενοι και ότι άλλο κάτσει. Και λένε. Και τι δε λένε. Τι περιμένετε ρε παιδιά, κεραυνό να σας κάψει; Τι Θεός θα ήταν αυτός που δεν επιτρέπει την ελευθερη σκέψη. Τι πατέρας θα ήταν αν δεν αφήνει τα παιδιά του να κάνουν λάθος. Τόσο κακό που υπάρχει στον κόσμο; Ποιός το κάνει το κακό; Άνθρωποι το κάνουν. Άνθρωποι που ενώ έχουν την ελευθερία να διαλέξουν το καλό επιλέγουν να κάνουν το κακό. Μόνοι τους. Χωρίς εξαναγκασμό. Θέλει "αρετή και τόλμη η ελευθερία". Άμα φοβάστε την ελευθερία των άλλων πάτε να κρυφτείτε. Όποιος τολμάει ας προχωρήσει. Η πίστη είναι μια επιλογή. Όπως και ο Έρωτας. Δεν είναι υποχρέωση.

Οι εραστές της λεπτομέρειας τώρα θα πούνε “Μα αφού άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος στα Ευαγγέλια!”. Προφανώς, τι περιμένατε; Ακριβή αναπαραγωγή; Μυαλά είχανε και όχι βιντεοκάμερες και κασετόφωνα. Αλλά έτσι κι αλλιώς προτιμώ μια πίστη που βασίζεται σε ασαφείς ως προς τις λεπτομέρειες αφηγήσεις απλών ανθρώπων, παρά μια λογοκριμένη θρησκεία όπου διορθώνονται όλα για να φαινόμαστε όπως πρέπει. Εξάλλου όλοι δέχονται το Θουκυδίδη και τις δημηγορίες του σαν αξιόπιστες μαρτυρίες. Ποιός θα τολμούσε να την αξία του Επιτάφιου του Περικλή, μόνο και μόνο επειδή δεν υπήρχε διαθέσιμος στενογράφος. Έτσι, εμένα τουλάχιστον, δεν με ενοχλεί αν μετά από μερικές δεκαετίες που συνέβησαν κάποια γεγονότα 4 συγγραφείς δε συμφωνούν στις λεπτομέρειες. Το νόημα παραμένει το ίδιο. Εξάλλου είναι πίστη στο Θεό και όχι αναδρομική συμμόρφωση με τη κομματική ορθότητα των Σοβιέτ. Βλέπετε στην Ορθοδοξία ειδικά, αντίθετα με τον υπαρκτό όποιος δεν πιστεύει, δεν θα πάει σε Γκούλαγκ. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι κάτι με στεναχωρεί. Όταν ακούω κάτι λόγια του τύπου "η ημετέρα ταπεινότης" από μητροπολίτες και πάνω. Αυτό πονάει, γιατί θυμάμαι τους λύκους με δορά προβάτων. Πονάω όταν ακούω για βυζαντινές μεγαλοπρέπειες και για κλίματα κατάνυξης από την τηλεόραση. Πονάω όταν ακούω πολιτικούς να μιλάνε για το νόημα των ημερών.  Και αυτά είναι σημαντικά θέματα. Δυστυχώς αν και αυτά μπορούν να αλλάξουν κανένας δεν ασχολείται με αυτά. Η αλλαγή, ακόμα και προς το καλύτερο τρομάζει. Για αυτά, θα μιλήσω όμως μια άλλη φορά.

Δε θεωρώ τον εαυτό μου απολογητή, αλλά απλά λέω αυτό που νοιώθω όταν ακούω τα ίδια και τα ίδια χρόνια τώρα. Δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να συμφωνούν. Από την αντίπαράθεση επιχειρημάτων θα βγεί κάτι καλό τις περισσότερες φορές. Από το φανατισμό τι μπορεί να βγεί;