Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

19:39. Για τρείς (3) μέρες έγραφα την επόμενη καταχώρηση. Μια καταχώρηση σοβαρή, απαισιόδοξη, διδακτική και μάλλον τεράστια. Έγραφα μέχρι χθες το βράδυ. Τότε  σκέφτηκα ότι δεν χρειάζεται να γράφεις τόσα πολλά τέτοιες μέρες. Και από την άλλη ποιός είμαι εγώ να δίνω συμβουλές στην ανθρωπότητα τέτοιες ώρες.
Έτσι αποφάσισα να δημοσιεύσω μια μικρή καταχώριση, απλή, για ευχές. Βέβαια είδα, κακώς θα μου πείτε, και ειδήσεις κάποια στιγμή. Και πάλι μου το χάλασε το κέφι η τηλεόραση. Αυτά που είδα να γίνονται στη Γάζα είναι απίστευτα θλιβερά.  Είναι κρίμα τέτοιες μέρες χαράς να επιλέγονται για πόλεμο. Είναι ύβρις. Σαν ορθόδοξος, δεν πιστεύω στην εκδίκηση. Από την ιστορία, γνωρίζω για την ύπαρξη της Θείας Δίκης. Μια Θεία Δίκη, όμως, που ποτέ δε βιάζεται. Απλά όσοι σηκώνονται ψηλά όταν πέσουν κάνουν περισσότερο θόρυβο.
Και εκείνο που με απογοητεύει, αλλά σε καμμιά περίπτωση δε με ξαφνιάζει, είναι ότι οι έμμισθοι παρασιτικοί  επαναστάτες της χλωρίδας και πανίδας του εντέρου (παχέως και λεπτού) της σύγχρονης νεοελληνικής πολιτικής πραγματικότητας το κάναν γαργάρα. Σιγά μη λέγαν και τίποτα. Αλλά βέβαια άλλο να πετάς μολότοφ από άσυλο χωρίς να σε ακουμπά κανένας, και άλλο ιντιφάντα όπου όταν ρίχνεις πέτρες σου ρίχνουν σφαίρες.
Ο Θεός να συγχωρέσει αυτούς για τα εγκλήματα τους και κυρίως εμάς που τα επιτρέπουμε. 
Καλές γιορτές και ευτυχές το νέο έτος.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Νόμος

01:08. Χθες τέτοια ώρα ήμουν και πάλι ξύπνιος. Γιατί; Μα πρέπει να πάω να πάρω τη κόρη μου από το μαγαζί που κάνει εκδήλωση το σχολείο της. Έβαλε τα ψηλοτάκουνα (11, 5 πόντοι μόνο κατά δήλωση της), βάφτηκε, έκανε το μπαμπά της (εμένα) να είναι έτοιμος να δακρύσει από περηφάνεια γιατί έβγαλε τόση όμορφη κόρη και έφυγε. 
Δηλαδή έφυγε με την γνωστή υπηρεσία μεταφοράς. Εμένα.Έφτασα έξω από το πολύ γνωστό μαγαζί, σε κεντρική οδική αρτηρία (επιτρέψτε μου εφόσον δεν πληρώνομαι να μην διαφημίσω το υπόψην κέντρο διασκέδασης). Και εκεί, κατά το κοινώς λεγόμενο, πήρα ανάποδες. Γιατί; Για το γνωστό λόγο. Πάνω στη λεωφόρο, το ένα πίσω από το άλλο, σταθμευμένα τα αυτοκίνητα των θαμώνων. Όπως είναι απέναντι από όλα τα επώνυμα μαγαζιά, σε κεντρικές λεωφόρους, παντού στην Αθήνα. Τι με ενοχλεί αυτό; Με ενοχλεί γιατί δείχνει τη βαθύτατη περιφρόνηση που έχουμε σα λαός για το νόμο και τη κοινή λογική. Με ενοχλεί γιατί ενώ η ΕΛ.ΑΣ. βάλλεται από παντού, οι αστυνομικοί δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Ποιός θα πάρει στα σοβαρά την αστυνομία αλλά και τη δημοτική αρχή που επιτρέπει κάτι τέτοιο.
 Και τι έγινε θα πει κάποιος. 2 το πρωί ποιόν ενοχλούν μερικά αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο; Φυσικά ενοχλούν αλλά δεν είναι ο λόγος που θυμώνω αυτός. Εφόσον είναι λεωφόρος και η στάθμευση απαγορεύεται από το νόμο, πως οι αρχές (και κατ' επέκταση εμείς οι ίδιοι) , επιτρέπουν τη μαζική παραβίαση του νόμου (η οποία εδώ που τα λέμε είναι παραβίαση αταξική, εφόσον δίπλα στο Cayene υπάρχεί το μεταχειρισμένο Yugo).
Φωνάζουμε όλοι για τις σπασμένες βιτρίνες παραμονές των Χριστουγέννων. Αυτή τη βιτρίνα της χώρας την διαλύσαμε όλοι. Που θα βρούμε "γνωστό - άγνωστο" να το φορτώσουμε;
Πήγα κάπου με το παιδί μου, και το παιδί μου είδε το νόμο να παραβιάζεται. Δημόσια. Στο φώς της φωτισμένης από νέον, τέλος πάντων, νύχτας. Νά μια πρόκληση για κάθε γονιό. Πως θα κάνει το παιδί του να παίρνει στα σοβαρά έννοιες όπως νόμος, κοινωνία κτλ. Δεν είναι και τόσο απλό. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Και εδώ είναι πιστεύω η μεγάλη ευθύνη. Η δική μας ευθύνη. Να μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται τους νόμους, την κοινωνία και τελικά τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι εύκολο όταν μια όλόκληρη χώρα εργάζεται ολόψυχα για να σε διαψεύσει.
Τώρα θα ρωτήσει κανείς γιαί δεν κάλεσες τη τροχαία. Μα υπήρχε ήδη περιπολικό στο δρόμο. Και εκεί είπα "αει σιχτίρ" και τι νόημα έχει να ασχοληθώ. Ομολογώ ότι αυτή η προσέγγιση ή μάλλον ακριβέστερα απομάκρυνση από το πρόβλημα είναι λανθασμένη. Αλλά από την άλλη δεν είχα την ψυχική αντοχή να μαλώνω με το τηλεφωνητή της άμεσης δράσης ή με το πλήρωμα του περιπολικού τη στιγμή που αντιλαμβάνομαι ότι αυτή κατάσταση είναι, αν όχι, εντολή, τουλάχιστον ανοχή των από πάνω. Έχω και 16 πίεση αυτές τις μέρες. 
Έτσι αναρωτιέμαι ποιός σέβεται περισσότερο το νόμο; Ένα 16χρονο που πετάει πέτρες σε μια βιτρίνα ή ο πατέρας του που αφήνει το υπόψη Cayene στη λεωφόρο για να πάει στο σκυλάδικο και μετά να οδηγήσει και μεθυσμένος μέχρι το σπίτι. Ποιός κάνει το χειρότερο πλιάτσικο, ένας που τρέχει να βουτήξει ένα κινητό από μια σπασμένη βιτρίνα ή ένας γιατρός που δέχεται φακελάκι; Ποιός είναι χειρότερος, ο λειτουργός της πολιτείας που επιτρέπει την παραβίαση του νόμου ή 10 επαναστάτες (εντάξει εδώ γελάμε) που βάζουν σκουπίδια στο χριστουγενειάτικο δέντρο της πόλης;
 Όχι, δεν συγχωρώ το πλιάτσικο και κάψιμο ενός καταστήματος, ενός σχολείου ή μιας σημαίας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν κατανοώ κάποιους από τους λόγους που συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Τώρα ξέρω ότι μερικοί θα μιλήσουν για συνωμοσίες. Δε θα συμφωνήσω, γιατί ένας βασικός στόχος σε μια αντιπαράθεση μεταξύ κρατών είναι ο κοινωνικός ιστός του αντιπάλου κράτους (βλέπε ψυχρό πόλεμο, Βόρεια - Νότια Κορέα, Αραβικός Κόσμος - Ισραήλ κα). Αυτό δεν είναι συνωμοσία, είναι αυτό που λέμε διεθνείς σχέσεις. Από την άλλη δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι στη γειτονιά μας, κάποια κράτη δεν είναι και τόσο ειρηνικά και φιλικά. Απλά ας έχουμε τα μάτια και τα μυαλά μας ανοιχτά. 
Επιμένω όμως ότι το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και η ευκολία να βρίσκουμε καλές δικαιολογίες. Και δυστυχώς μόνο εμείς θα μπορέσουμε να το λύσουμε. Αν ποτέ βέβαια το πάρουμε απόφαση.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Δάσος

11:34. Τελικά δεν είναι σημαντικό το ότι  πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε. Δεν μπορεί να είναι ο ήχος του πριονιού σημαντικός, τη στιγμή που έχουμε βάλει φωτιά στο δάσος. Πως αλλιώς να περιγράψω αυτό που συμβαίνει.
 
Φωνάζουμε όλοι μα κανένας δε μπορεί και συνήθως δε θέλει να ακούσει. Αλλά εδώ που τα λέμε τι να ακούσει κάποιος; Τί ζητάμε;

Νομίζω την απάντηση την έδωσαν πριν από χρόνια, σε μια όχι ακριβώς μπαλάντα, οι SEX PISTOLS.

"I DON'T KNOW WHAT I WANT
      BUT I KNOW HOW TO GET IT"

(Anarchy in the UK)

Το κακό μου φαίνεται είναι ότι ζούμε σε μιά χώρα όπου όλοι ξέρουν το τρόπο....
Όλοι βρίσκουν το στόχο......
Τι κρίμα που κανείς δε ξέρει το σκοπό....

Έτσι τα αποτελέσματα φαίνονται αμμέσως.

Η γενιά των €700 έκαψε το εμπορικό κέντρο. Επαναστατική επιτυχία. Η γενιά των €700 θα φύγει γιατί σύντομα έρχεται αυτή των € 600.

Οι μαθητές και φοιτητές θέλουν να μη συγκρίνεται η Ιδιωτική με τη Δημόσια Παιδεία. Για αυτό κρατάνε κλειστά συνεχώς  τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια. Επαναστατική επιτυχία. Τα κατάφεραν, η Δημόσια Παιδεία επιτέλους απαξιώθηκε ολοκληρωτικά.

Οι νέοι διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή ενός μαθητή να μην έχει διαφορετική αξία από το δικαίωμα ενός μπάτσου.  Πέθανε ο αστυνομικός που λυντσάρανε 20 επαναστάτες. Τώρα τα κατάφεραν. Επαναστατική επιτυχία. Όλων οι ζωές έχουν την ίδια αξία. Μηδενική.

Τέτοια παραδείγματα μπορώ να πω πολλά. Παράδειγμα που να αποδεικνύει λογική διεκδίκησης δε βρίσκω. Τι εύκολο είναι να καταστρέψεις! Έχεις και χιλιάδες απολογητές σήμερα. Λάκης, Αλέξης, Αλέκος κα. Να χτίσεις, να δημιουργήσεις....... Άστο καλύτερα. 

Τώρα ποιός φταίει; Χμμ... Σίγουρα όχι οι Εβραιομασώνοι. Σίγουρα όχι τα σκοτεινά ξενοκίνητα κέντρα αποφάσεων. Η αποψη μου είναι ότι φταίει το κακό μας το κεφάλι. 

Ζούμε σε μια χώρα που κατοικείται από εμάς και όχι από άλλους. Εντάξει κάποιοι έχουν συμφέροντα να μην είναι καλά τα πράγματα στην Ελλάδα. Λογικό. Έτσι είναι οι σχέσεις μεταξύ των κρατών.  Όταν, όμως, εμείς οι ίδιοι κάθε μέρα, φοροδιαφεύγοντας και δωροδοκόντας, προδίδουμε τη χώρα μας, ποιό σκοτεινό κέντρο μας καθοδηγεί;

Έχουμε και την Ορθοδοξία, τη χτυπούν συμφέροντα από άλλες πλευρές. Αλλά αν ο μητροπολίτης φορά ροζ να μη πω τί,  και το εκκλησίασμα το ανέχεται και δεν τον ξυρίζει επι τόπου, ο πάπας μας φταίει για τα χάλια μας.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους!

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Σιωπή

12:21. Πέρασαν μέρες, είναι ντροπή, ακόμα υπάρχουν κάποιοι που σκυλεύουν τον νεκρό. Ας τον αφήσουν ήσυχο. Ας τον αφήσουν ήσυχο οι επαναστάτες με τα Prada και τα Armani. Ας τον αφήσουν ήσυχο οι δημοσιογράφοι με τα Montblanc. Ας τον αφήσουν ήσυχο οι σωτήρες με τα μεγάλα λόγια τους. Δε είναι άξιοι να κάνουν κάτι καλό, τουλάχιστον ας σωπάσουν.

Μεγάλα και κενά λόγια, υποκρισία και θορυβος......

Πρέπει όμως να προχωρήσουμε.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Πόνος

01:12. Η λέξη που χρειάζομαι είναι "πόνος". Αυτό νοιώθω. 
Πόνος για ένα άδικο θάνατο.
Πόνος για την προθυμία μιας πολιτείας να καταδικάσει.
Πόνος για την απροθυμία μιας κοινωνίας να καταδείξει πραγματικούς ενόχους.
Πόνος για το μίσος που δηλητηριάζει τους νέους.
Πόνος για την απροθυμία μιας πολιτείας να αναλάβει τις ευθύνες της.
Πόνος για την αποδοχή του μίσους σαν ιδεολογία από μια κοινωνία.
Πόνος γιατί δυσκολεύομαι να εξηγήσω τι συμβαίνει στα παιδιά μου.

Από την άλλη αναρωτιέμαι αν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι. 
Εγώ δεν είμαι αυτός που ψηφίζει; 
Εγώ δεν είμαι αυτός που  ανοίγει την τηλεόραση να δει όλους αυτούς τους πανεπιστήμονες των παραθύρων;
Εγώ δεν είμαι αυτός που ανέχεται την καθημερινή διαφθορά της πολιτείας;
Εγώ δεν είμαι αυτός που κάθε μέρα παραβιάζω κάποιο νόμο για ίδιον όφελος;
Εγώ δεν είμαι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά του να μην προσπαθούν αλλά απλά να φροντίζουν να περάσουν καλά χωρίς να νοιάζονται για τίποτα;

Ειλικρινά τι μπορώ να απαιτήσω μετά από όλα αυτά;

Να εφαρμόζονται οι νόμοι;
Να σέβονται τους θεσμούς όλοι;

Αυτός ο κόσμος που ζούμε είναι δημιούργημα μας. 
Τι κάνουμε για να αξίζουμε κάτι καλύτερο;
Αξίζουμε κάτι καλύτερο;

Η απάντηση είναι: Εμείς ΟΧΙ δεν αξίζουμε τίποτα καλύτερο. 

Όμως έχουμε καθήκον να εξασφαλίσουμε ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο.

Φοβάμαι για αυτό που λέει και ο Καβάφης

"και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά"

Ο Θάνατος ενός παιδιού, είναι διπλός θάνατος, γιατί δεν χάνεται μόνο μια ζωή, χάνεται και μια ελπίδα για το μέλλον. Σα πατέρας δεν τολμώ να σκεφτώ τον πόνο των γονιών. 

Η αφαίρεση μιας ζωής είναι παντα φόνος, γιατί η ζωή είναι ιερή. Κάθε άνθρωπος που αφαιρεί μια ζωή διαπράτει έγκλημα, όσο και αν το δικαιολογούν οι συνθήκες.

Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα, ανεξάρτητα από το έγκλημα που διέπραξε, να ελπίζει σε μια δίκη. Εκτός βέβαια αν αυτό δε βολεύει τις τηλεμετρήσεις, οπότε οποιοσδήποτε είναι ένοχος ανεξάρτητα από την απόδειξη του αντιθέτου. 

Υποθέτω ότι ο βανδαλισμός μνημείων και η λεηλασία καταστημάτων δεν μπορεί να θεωρηθεί δείγμα πολιτισμού. Όμως.... Τελικά θα βγεί κάποιος απολογητής και θα το παρουσιάσει σαν επαναστατική πράξη. 

Ο άδικος θάνατος ενός παιδιού δυστυχώς έβγαλε στην επιφάνεια ότι χειρότερο είχαμε να δείξουμε. 

Υπάρχει ελπίδα; 

Σίγουρα αλλά φτάνουν τα μεγάλα λόγια.

Υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει.

Ένα παιδί χάθηκε.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα ...........

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Εργασία

11:24. Όχι δεν προκειται να αρχίσω να παραπονιέμαι  μέραπου είναι σήμερα! Τουλάχιστον όχι για τη δουλειά. Όχι οτι δεν έχω πολύ, αλλά γιατί δεν αξίζει τον κόπο να παραπονιέμαι. Δεν τελειώνει με τίποτα, πολλαπλασιάζεται και δυσκολεύει συνεχώς, οπότε τί νοημα έχει να παραπονεθώ. Ούτε θα παραπονεθώ για την αντίληψη περί του ενδυματολογικώς  ωραίου της κόρης μου, η οποία σήμερα αγόρασε πάλι 12ποντα. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ ωραία με αυτά και εφόσον δε ζαλίζεται όταν σκαρφαλώνει σε αυτά, εμένα δε μου πέφτει λόγος, έτσι κι αλλιώς εγώ μόνο πληρώνω.  Αν άρχιζα όμως τα παράπονα σήμερα, θα ήταν για ένα πράγμα μόνο. Ποιο είναι αυτό; 
Πρόσφατα ήρθε στο γραφείο ένας παλιός προϊστάμενος. Παραιτηθείς πρόσφατα. Μας ειδοποίησαν να πάμε να τον παραλάβουμε από την πύλη για να μπει μέσα. Δεν παρατηρήθηκε αυτό που λέμε συνωστισμός από εθελοντές. Με το ζόρι κάποιος μετα από λίγο αποφάσισε να πάει. Και όχι αμέσως. Όταν ήρθε όλοι όσοι τον γνωρίζαμε (οι παλιότεροι δηλαδή) τον αγνοήσαμε. 
Δε βαριέσε θα μου πεις, αλλά πως το λέει ο Αγάθων, κατα νόμον .., ανθρώπων.. α ναι ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ! Λένε πολλά για τους καραβανάδες, τους μονιμάδες κτλ. Τα περισσότερα είναι είτε υπερβολές είτε ψέματα. Αυτό όμως δυστυχώς είναι αλήθεια. Και αυτό είναι το παραπονό μου. Η έπαρση που δέρνει ορισμένους. Ξεχνάνε ότι όσο πιο ψηλά φτάνεις, απλά έρχεσαι πιο κοντα στο τέλος. Δε θα είσαι εκεί για πάντα. 1 - 2 αντε 10 χρόνια. Και μετά; Συνταξιούχος. Και μετά; Ένα γεροντάκι που θα περιμένει με το χαρτάκι του στο στρατιωτικό φαρμακείο, όπως ο στρατηγός που συνάντησα προχθές. Και μετά; Ένας γεράκος που η νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο του λέει φωναχτά  "περίμενε παππού ο κυριος είναι εν ενεργεία, βιάζεται, εσύ θα μπείς μετά!". Και το τραγικό είναι πως όλοι τα βλέπουμε.... Τα βλέπουμε και δεν διδασκόμαστε. Τέλος πάντων περνάν τα χρόνια και έρχεται και η δική μου σειρά. Ελπίζω το "ουκ αει" να μην το ξεχάσω, αν και εδώ που τα λέμε με 3 γυναίκες στο  σπίτι το "άρχειν" είναι κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Αλλά είπαμε όχι παράπονα σήμερα! 

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Άφιξη

11:00. Ήρθα, είδα και απελπίστηκα. Γιατί; Κατ' αρχάς γιατί όχι. Ένα γεμάτο ντουλάπι που περιμένει να το αδειάσεις είναι ένας καλός λόγος να απελπιστείς. Γι' αυτό σήμερα κοίταξα μόνο τα τρέχοντα, ες αύριον τα σπουδαία, σήμερον καρδία μου εφράνου με έγγραφα μέχρι μία (1) σελίδα. Να δω πότε θα κάνω αρχειοθέτηση.Αχχχχχ. Τέλος πάντων αυτά δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Σίγουρα όχι τους παραπάνω, γιατί αλλοιώς θα μου διέθεταν βοηθό.
Αλλά αρκετά με τη γκρίνια σήμερα. Δεν είναι τόσο άσχημη η δουλειά μου. Έχει τόσα καλά. Ναι έχει, αλήθεια λέω! Με ενοχλούν βέβαια ένα δύο ...τρία, μερικά η μάλλον αρκετά πράγματα (τελευταία μέτρηση 23 Νοε 2008, Αριθμός Πραγμάτων που με Ενοχλούν στη Δουλειά μου: 2753). Ενα από αυτά, με ενοχλεί πάρα πολύ. Τί είναι; Μα το μαγαζάκι στη γωνία, η κλίκα των κολητών που είναι μέσα σ' όλα χωρίς ποτέ όμως να εμπλέκονται σε κάτι. Με ενοχλεί ο τζάμπα μάγκας, ο ξερόλας, ο είμαι μέσα σ' όλα αλλά δεν κάνω τίποτα, ο επικίνδυνα άχρηστος. Με ενοχλεί γιατί συνήθως είναι ένας τενεκές. Άδειος. Και σαν άδειος τενεκές κάνει πολύ θόρυβο. Τώρα κάποιοι θεωρούν το θόρυβο μουσική. Γιατί; Δεν γνωρίζω. Αλλά εγώ είμαι υποχρεωμένος να τον αντέχω κάθε μέρα να λέει ότι του κατέβει και έχω και πίεση. Τουλάχιστον όμως δεν ευδοκιμούν τέτοιοι τύποι δίπλα μου. Συνήθως πάνε σε άλλους πιο καλους προϊσταμένους. Έτσι καταλήγουμε στο κλασικό δίλημα : Τί είναι καλύτερο και πιο ευγενικό; 
α.Να 'σαι μόνος σου, άρχοντας που δουλεύει σα σκλάβος 
β.Να 'σαι με παρέα καραγκιόζης, που πίνει καφέ ως τις 10:00, παίζει πασιέντζες ως τις 13:00 και μετά πάει δίπλα και λέει πόσο πολύ δουλεύει; 
Η απάντηση ξεκάθαρη, αλλά γιατί εγώ  πάντα διαλέγω το "α";