Πόνος

01:12. Η λέξη που χρειάζομαι είναι "πόνος". Αυτό νοιώθω. 

Πόνος για ένα άδικο θάνατο.

Πόνος για την προθυμία μιας πολιτείας να καταδικάσει.

Πόνος για την απροθυμία μιας κοινωνίας να καταδείξει πραγματικούς ενόχους.

Πόνος για το μίσος που δηλητηριάζει τους νέους.

Πόνος για την απροθυμία μιας πολιτείας να αναλάβει τις ευθύνες της.

Πόνος για την αποδοχή του μίσους σαν ιδεολογία από μια κοινωνία.

Πόνος γιατί δυσκολεύομαι να εξηγήσω τι συμβαίνει στα παιδιά μου.

Από την άλλη αναρωτιέμαι αν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι. 

Εγώ δεν είμαι αυτός που ψηφίζει; 

Εγώ δεν είμαι αυτός που  ανοίγει την τηλεόραση να δει όλους αυτούς τους πανεπιστήμονες των παραθύρων;

Εγώ δεν είμαι αυτός που ανέχεται την καθημερινή διαφθορά της πολιτείας;

Εγώ δεν είμαι αυτός που κάθε μέρα παραβιάζω κάποιο νόμο για ίδιον όφελος;

Εγώ δεν είμαι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά του να μην προσπαθούν αλλά απλά να φροντίζουν να περάσουν καλά χωρίς να νοιάζονται για τίποτα;

Ειλικρινά τι μπορώ να απαιτήσω μετά από όλα αυτά;

Να εφαρμόζονται οι νόμοι;

Να σέβονται τους θεσμούς όλοι;

Αυτός ο κόσμος που ζούμε είναι δημιούργημα μας. 

Τι κάνουμε για να αξίζουμε κάτι καλύτερο;

Αξίζουμε κάτι καλύτερο;

Η απάντηση είναι: Εμείς ΟΧΙ δεν αξίζουμε τίποτα καλύτερο. 

Όμως έχουμε καθήκον να εξασφαλίσουμε ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο.

Φοβάμαι για αυτό που λέει και ο Καβάφης

"και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,

να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά"

Ο Θάνατος ενός παιδιού, είναι διπλός θάνατος, γιατί δεν χάνεται μόνο μια ζωή, χάνεται και μια ελπίδα για το μέλλον. Σα πατέρας δεν τολμώ να σκεφτώ τον πόνο των γονιών. 

Η αφαίρεση μιας ζωής είναι παντα φόνος, γιατί η ζωή είναι ιερή. Κάθε άνθρωπος που αφαιρεί μια ζωή διαπράτει έγκλημα, όσο και αν το δικαιολογούν οι συνθήκες.

Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα, ανεξάρτητα από το έγκλημα που διέπραξε, να ελπίζει σε μια δίκη. Εκτός βέβαια αν αυτό δε βολεύει τις τηλεμετρήσεις, οπότε οποιοσδήποτε είναι ένοχος ανεξάρτητα από την απόδειξη του αντιθέτου. 

Υποθέτω ότι ο βανδαλισμός μνημείων και η λεηλασία καταστημάτων δεν μπορεί να θεωρηθεί δείγμα πολιτισμού. Όμως.... Τελικά θα βγεί κάποιος απολογητής και θα το παρουσιάσει σαν επαναστατική πράξη. 

Ο άδικος θάνατος ενός παιδιού δυστυχώς έβγαλε στην επιφάνεια ότι χειρότερο είχαμε να δείξουμε. 

Υπάρχει ελπίδα; 

Σίγουρα αλλά φτάνουν τα μεγάλα λόγια.

Υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει.

Ένα παιδί χάθηκε.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα ...........