Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Εμπιστοσύνη

17:42. Για μέρες δεν ένοιωθα έτοιμος να γράψω. Απλά δεν ένοιωθα ότι είχα κάτι να πω. Όχι ότι δεν έγινε κάτι. Έγιναν πολλά. Μεταξύ άλλων ένα εκπληκτικό ραβανί από τη μεγάλη μου κόρη. Ένα δίωρο, μεταμεσονύκτιο, εκμυστηρεύσεων με τη μικρή. Ο καλύτερος μου φίλος έβαλε facebook. Εντάξει δεν είναι και τόσο συγκλονιστικά όλα αυτά, αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι. 
Α, ναι και παρατρίχα να το ξεχάσω, συνεχίζεται η αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μου από έναν γείτονα ο οποίος συνήθως "δε συνάδει".  Αλλά όπως λένε και οι πιό πάνω από εμένα: είμαστε έτοιμοι. Αλλά κυρίως ψύχραιμοι. Σοβαροί, δε μαλώνουμε με τα άλλα παιδιά.
Η αλήθεια είναι ότι όσοι γνωρίζουν τον αθόρυβο αγώνα που γίνεται εκεί που πρέπει, παίρνουν αυτή τη δήλωση περί ετοιμότητας, στα σοβαρά. Το κακό είναι οτι από αυτούς που πρέπει, κανείς δε γνωρίζει πόσο σκληρός είναι αυτός ο αγώνας. 
Οι γείτονες μας είναι ανίκητοι στα παπατζηλίκια. Αμα δείτε γαλοπούλες να μαλώνουν, θα δείτε ότι φουσκώνουν, απλώνουν τα φτερά τους και κάνουν θόρυβο. Έτσι και οι γείτονες. Κάνουν πολύ θόρυβο. Δεν λέω ότι είναι ακίνδυνοι, απλά λέω ότι κάνουν πολύ θόρυβο. (Τώρα θα ήθελα να ολοκληρώσω τη μεταφορά με κάποιο ηρωική παρομοίωση περί του αθόρυβου λιονταριού πριν χτυπήσει αστραπιαία, αλλά δε μου βγαίνει.) 
Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τις παρομοιώσεις όταν η Ελλάδα σιωπά είναι τελικά αποτελεσματική. Όταν κάνει θόρυβο, άστο καλύτερα. Όπως όλοι γνωρίζουν η σιωπή είναι χρυσός. Αν και με αυτό το χρυσό δεν αγοράζεις όπλα, μπορείς να αγοράσεις χρόνο για εκπαίδευση και προετοιμασία.
Είναι προφανές οτι τίποτα δεν είναι απλό. Έχουμε ψυχωμένους και αποτελεσματικούς ανθρώπους. Αν τώρα έχουμε και άλλον έναν Κατσιμήτρο  εύκαιρο όταν χρειαστεί, ακόμα καλύτερα. 
Το κακό είναι ότι μεταπολεμικά σχεδόν ποτέ δεν είχαμε μια πολιτική ηγεσία που να ένοιωσε ότι εμπιστεύεται τις Ένοπλες Δυνάμεις ώστε να μη φοβάται όταν απειλούν με πόλεμο τη χώρα. Έτσι η πολεμική αρετή έδωσε τη θέση της στη ψυχραιμία.
Αυτό γίνεται αμέσως κατανοητό αν κάνουμε μια μικρή σύγκριση με το Ισραήλ. Η πολιτική ηγεσία συνήθως αποτελείται από παλαίμαχους. Παλαίμαχους ιδιαίτερα επιτυχημένους. Πχ. Νταγιάν και Σαρόν. Στρατηγοί απόστρατοι. Με απίστευτες νίκες σε σχετικά μικρή ηληκία. Που κατανοούν πλήρως τις δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων της χώρας τους. Τις γνωρίζουν και τις εκμεταλεύονται. Επιτυχώς εδώ και 60 χρόνια. Εδώ; Άστράτευτοι υπουργοί, πρωθυπουργοί "αντιμιλιταριστές", αντιεξουσιαστές βουλευτές. Απαξίωση της θητείας από τις ανώτερες τάξεις. Δηλαδή πλούσιοι, πνευματικός (με το ευρύτερο δυνατό πλάτος του όρου για να περιλάβει, κυρίως, δημοσιογράφους και "περσόνες" της τηλεόρασης) και καλιτεχνικός (με την ελαστικότερη δυνατή ερμηνεία για να περιλάβει, κυρίως, καλιτέχνες της παραλιακής και της τηλεόρασης). Κανείς δεν υπηρετεί. Και όλοι μιλάνε για καταπίεση στο στρατό. Που το μάθανε; Ποιός τους το είπε; Μήπως ο παρουσιαστής που ήταν 2 χρόνια ναύτης - εκφωνητής κεντρικού δελτίου; Ή μήπως ο άλλος που χτυπούσε στρατονόμους με το αυτοκίνητο του. Αποτέλεσμα, στερεότυπα στη τέχνη και τη ζωή, ανακοινώσεις περί αναβάθμισης κοινωνικού ρόλου και κυρίως ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ στην εξωτερική πολιτική και εντονότατα διαβήματα. Και μια υποστολή σημαίας. Και αρκετοί θάνατοι νέων που χάθηκαν στο Αιγαίο, τοις κείνων ρήμασι....
Αντίθετα από ότι νομίζει όμως κανείς αυτή είναι μια αισιόδοξη καταχώρηση. Οι νέοι άνθρωποι που υπηρετούν, όσο και αν ντρέπονται να το παραδεχτούν, νοιώθουν περήφανοι που είναι στρατιώτες. Και έστω από φιλότιμο και αξιοπρέπεια προσπαθούν να είναι καλοί σ' αυτό που κάνουν. Και συνήθως το κάνουν καλά. Και τα στελέχη το ίδιο. Αν και οι εξοντωτικοί ρυθμοί των μονάδων τους εξουθενώνουν, καταφέρνουν με ότι μέσα και προσωπικό έχουν στη διάθεση τους, οι μονάδες τους, να είναι ικανές πάντα να "βγούν έξω". Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Οι μονάδες, τα πλοία και τα αεροπλάνα ασκούνται συνέχεια. Τα μέσα και το προσωπικό καταπονούνται. Αλλά στο τέλος όλα γίνονται. 
Το παράπονο κάθε στρατιώτη, ανεξαρτήτως βαθμού, είναι η άσκοπη ταλαιπωρία. Όχι η κούραση, αλλά η άσκοπη ταλαιπωρία.   Όσοι έχουν βρεθεί σε μονάδα το καταλαβαίνουν αυτό.  Όσοι υπηρέτησαν μόνο σε γραφείο δε μπορούν να το καταλάβουν. Ηθικό υπάρχει. Κρυμμένο. Για τις δύσκολες ώρες, μαζί με τη περηφάνια, τη λεβεντιά και ότι άλλο χρειάζεται για έναν ήρωα να πολεμήσει σαν Έλληνας. 
Σίγουρα λείπουν πολλά από τις σημερινές Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτό, όμως κατά την γνώμη μου, που λείπει περισσότερο είναι η εμπιστοσύνη. Δυστυχώς όσο η κοινωνία κουβαλάει συμπλέγματα δεκαετιών αυτό δεν αλλάζει. Μέχρι τότε, οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις θα είναι απλά μια έκφραση. Κρίμα γιατί πολύ εύκολα θα μπορούσαν να είναι η πραγματικότητα.
Αυτή η χώρα ποτέ δεν τα κατάφερε να είναι προκλητικά φιλοπόλεμη. Αν δούμε όμως, από την ανεξαρτησία όποτε η κυβέρνηση αξιοποίησε το όποιο αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, βγήκε κερδισμένη. Χαρακτηρηστικό παράδειγμα η περίπτωση Πάγκαλου (εννοείτε του παππού). Με τη Στρατιά Θράκης και μετά όταν έστειλε Στρατό μέχρι τη Φιλιππούπολη. Μετά το Μεταξά κανείς πολιτικός δεν ήξερε τι να κάνει με τις Ένοπλες Δυνάμεις. Εκτός ίσως από τον Παπάγο και τον Πλαστήρα. Που ήταν και αυτοί στρατιωτικοί, σαν το Μεταξά και το Πάγκαλο. Από τότε.....
Είναι κρίμα η προσπάθεια όλων να μην αναγνωρίζεται από την πολιτεία. Δε μιλάω για αναγνώριση με μισθούς και οικονομικές παροχές. Μιλάω για την θεμελιώδη αναγνώριση της ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων να προστατέψουν τη χώρα από αυτούς που την κυβερνούν. Μας πονάει όλους. Και σίγουρα οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν το αξίζουν.
Γιατί οι άνθρωποι, οι στρατιώτες που ορκίστηκαν να προστατεύουν τη πατρίδα τους, αξίζουν τουλάχιστον την εμπιστοσύνη της πολιτείας, οτι μπορούν να την υπερασπιστούν. 
Κανείς δε θέλει τον πόλεμο. Ιδίως αυτοί που ξέρουν ότι θα είναι στη πρωτη γραμμή. Αλλά το "ουκ ελλάτω παραδώσω" είναι βαριά κληρονομιά.
Δε χρειάζεται να κάνω προτάσεις.
Θα πώ μόνο ότι εμείς είμαστε εδώ.
Κι όποιος θέλει ας έρθει. 

6 σχόλια:

ria είπε...

τα είπες όλα, γιάννη!

μπράβο, με έκανες πολύ περήφανη που είμαι στρατιωτικός γιατί δείχνεις ότι υπάρχουν και σκεπτόμενοι και άνθρωποι στους κόλπους μας!

Γιάννης Τ11 είπε...

ria

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω ότι απλά επεσήμανα κάτι που ενοχλεί όλους μας.

ria είπε...

μόνο εμάς μου φαίνεται πως ενοχλεί.

όλοι οι άλλοι δεν κάνουν κάτι για να ανατρέψουν τη χείριστη εικόνα που έχουν για μας...

Γιάννης Τ11 είπε...

ria

δεν έχει σημασία τι κάνουν οι άλλοι, σημασία έχει τι κάνεις εσύ.
Δεν έχει σημασία πόσο βρώμικα είναι γύρω σου. Δεν έχει σημασία πόσο μολυσμένη είναι μια πληγή. Ότι και να γίνει εσύ θα έχεις καθαρά χέρια. Γιατί; Γιατί έτσι πρέπει.
Ας είμαστε εντάξει και όλα θα γίνουν.

spyros1000 είπε...

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ.

Ο ΜΕΙΜΑΡΑΚΗΣ ΣΚΟΠΕΥΕΙ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΣΤΟ 9ΜΗΝΟ ΤΗΝ ΘΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΨΗΦΟΥΣ Η ΝΔ...

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.

ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΑ ΝΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ..

Γιάννης Τ11 είπε...

spyros1000
δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ούτε για τους απέναντι. Μπορεί να το λένε ότι δε μασάνε αλλά δε σημαίνει ότι το πιστεύουν. Ακόμα και η ελάχιστη πιθανότητα επιτυχούς ανταπόδοσης από τη μεριά μας, θα ήταν καταστροφή για τους απέναντι στρατηγαράδες. Άλλωστε και με τους άοπλους Κούρδους ζορίζονται.
Όσο για τη μείωση της θητείας, είναι δικαίωμα ενός υπουργού να είναι τόσο ανεπαρκής όσο του επιβάλει η επανεκλογή του. Εξάλλου τους πολιτικούς τους ψηφίζουν πολίτες. Είμαστε όλοι συνένοχοι.
Αλήθεια, που μένεις είπαμε;