Εργασία

11:24. Όχι δεν προκειται να αρχίσω να παραπονιέμαι  μέραπου είναι σήμερα! Τουλάχιστον όχι για τη δουλειά. Όχι οτι δεν έχω πολύ, αλλά γιατί δεν αξίζει τον κόπο να παραπονιέμαι. Δεν τελειώνει με τίποτα, πολλαπλασιάζεται και δυσκολεύει συνεχώς, οπότε τί νοημα έχει να παραπονεθώ. Ούτε θα παραπονεθώ για την αντίληψη περί του ενδυματολογικώς  ωραίου της κόρης μου, η οποία σήμερα αγόρασε πάλι 12ποντα. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ ωραία με αυτά και εφόσον δε ζαλίζεται όταν σκαρφαλώνει σε αυτά, εμένα δε μου πέφτει λόγος, έτσι κι αλλιώς εγώ μόνο πληρώνω.  Αν άρχιζα όμως τα παράπονα σήμερα, θα ήταν για ένα πράγμα μόνο. Ποιο είναι αυτό; 

Πρόσφατα ήρθε στο γραφείο ένας παλιός προϊστάμενος. Παραιτηθείς πρόσφατα. Μας ειδοποίησαν να πάμε να τον παραλάβουμε από την πύλη για να μπει μέσα. Δεν παρατηρήθηκε αυτό που λέμε συνωστισμός από εθελοντές. Με το ζόρι κάποιος μετα από λίγο αποφάσισε να πάει. Και όχι αμέσως. Όταν ήρθε όλοι όσοι τον γνωρίζαμε (οι παλιότεροι δηλαδή) τον αγνοήσαμε. 

Δε βαριέσε θα μου πεις, αλλά πως το λέει ο Αγάθων, κατα νόμον .., ανθρώπων.. α ναι ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ! Λένε πολλά για τους καραβανάδες, τους μονιμάδες κτλ. Τα περισσότερα είναι είτε υπερβολές είτε ψέματα. Αυτό όμως δυστυχώς είναι αλήθεια. Και αυτό είναι το παραπονό μου. Η έπαρση που δέρνει ορισμένους. Ξεχνάνε ότι όσο πιο ψηλά φτάνεις, απλά έρχεσαι πιο κοντα στο τέλος. Δε θα είσαι εκεί για πάντα. 1 - 2 αντε 10 χρόνια. Και μετά; Συνταξιούχος. Και μετά; Ένα γεροντάκι που θα περιμένει με το χαρτάκι του στο στρατιωτικό φαρμακείο, όπως ο στρατηγός που συνάντησα προχθές. Και μετά; Ένας γεράκος που η νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο του λέει φωναχτά  "περίμενε παππού ο κυριος είναι εν ενεργεία, βιάζεται, εσύ θα μπείς μετά!". Και το τραγικό είναι πως όλοι τα βλέπουμε.... Τα βλέπουμε και δεν διδασκόμαστε. Τέλος πάντων περνάν τα χρόνια και έρχεται και η δική μου σειρά. Ελπίζω το "ουκ αει" να μην το ξεχάσω, αν και εδώ που τα λέμε με 3 γυναίκες στο  σπίτι το "άρχειν" είναι κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Αλλά είπαμε όχι παράπονα σήμερα!